Adam Mickiewicz

Panicz i dziewczyna






I

    W gaiku zielonym
    Dziewczę rwie jagody;
    Na koniku wronym
    Jedzie panicz młody.

    I grzecznie się skłoni,
I z konia zeskoczy;
Dziewczę się zapłoni,
Na dół spuści oczy.

    «Dziewczyno kochana!
    Dziś na te dąbrowy
    Z kolegami z rana
    Przybyłem na łowy.

    I trafić nie mogę,
Gdzie leży miasteczko;
Wskaż, proszę, mi drogę,
Piękna pastereczko.

    Czy prędko już z lasu
    Ta ścieżka wywiedzie?»
    — «Jeszcze pan zawczasu
    Do domu zajedzie.

    Na polu wnet drzewo,
Koło drzewa brzozki,
Stąd droga na lewo,
Tam około wioski.

    W górę przez zarostek,
    W prawo ponad rzeczką,
    Tam młynek i mostek,
    I widać miasteczko».

    Panicz podziękował,
Czule raczkę ścisnął;
W usta pocałował,
Na konika świsnął;

    Siadł, ostrogą spina,
    Nie widać młodego;
    Westchnęła dziewczyna,
    Ja nie wiem, dlaczego.




II

    W gaiku zielonym
Dziewczę rwie jagody;
Na koniku wronym
Jedzie panicz młody.

    I woła z daleka:
    «Pokaż inną drogę!
    Za wioską jest rzeka,
    Przejechać nie mogę;

    «Ni mostu żadnego,
Ni broduwytropić;
Chciałażbyś młodego
Chłopczyka utopić?»

    — «To jedź pan drożyną
    Na prawo kurhanu».
    — «Bóg zapłać, dziewczyno».
    — «Dziękuję waćpanu!»

    W las poszła drożyna,
Nie widać młodego;
Westchnęła dziewczyna,
Oj! wiem ja dlaczego.




III

    W gaiku zielonym
    Dziewczę rwie jagody;
    Na koniku wronym
    Jedzie panicz młody.

    I zawoła znowu:
«Dziewczyno, dlaboga!
Wjechałem do rowu:
Jakaż twoja droga?

    Nie jeździł w te szlaki
    Nikt z dawnego czasu,
    Chyba wieśniak jaki
    Po drzewo do lasu.

    Poluję dzień cały,
Koniam nie popasał,
Jeździec zadyszały,
Konik się zahasał.

    Siędę i z ponika
    Pragnienie ugaszę;
    Odkiełznam konika
    I puszczę na paszę».

    I grzecznie się skłoni,
I z konia zeskoczy;
Dziewczę się zapłoni,
Na dół spuści oczy.

    Ten milczy, ta wzdycha,
    Po niedługiej chwili,
    Ten głośno, ta z cicha,
    Coś z sobą mówili.

    Lecz że wietrzyk dmuchał
W tę stronę dąbrowy,
Przetom nie dosłuchał
Panicza rozmowy.

    Lecz z oczu i z miny
    Tom pewnie wyczytał,
    Że więcej dziewczyny
    O drogę nie pytał.




-----
Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, dostępna jest na stronie wolnelektury.pl.
Wersja lektury w opracowaniu merytorycznym i krytycznym (przypisy i motywy) dostępna jest na stronie http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/panicz-i-dziewczyna.

Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Wolne Lektury.

Wszystkie zasoby Wolnych Lektur możesz swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać pod warunkiem zachowania warunków licencji i zgodnie z Zasadami wykorzystania Wolnych Lektur.
Ten utwór jest w domenie publicznej.
Wszystkie materiały dodatkowe (przypisy, motywy literackie) są udostępnione na Licencji Wolnej Sztuki 1.3: https://artlibre.org/licence/lal/pl/
Fundacja Wolne Lektury zastrzega sobie prawa do wydania krytycznego zgodnie z art. Art.99(2) Ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych.
Wykorzystując zasoby z Wolnych Lektur, należy pamiętać o zapisach licencji oraz zasadach, które spisaliśmy w Zasadach wykorzystania Wolnych Lektur: https://wolnelektury.pl/info/zasady-wykorzystania/
Zapoznaj się z nimi, zanim udostępnisz dalej nasze książki.

Tekst opracowany na podstawie: Adam Mickiewicz, Poezje. [T. 1], Wiersze młodzieńcze; Ballady; Grażyna, Krakowska Spółdz. Wydawnicza, Kraków [1919]

Wydawca: Fundacja Nowoczesna Polska

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN.

Opracowanie redakcyjne i przypisy: Justyna Lech, Marta Niedziałkowska, Aleksandra Sekuła, Weronika Trzeciak.