HTTP 200 OK
Allow: GET, POST, HEAD, OPTIONS
Content-Type: application/json
Vary: Accept
{
"name": "Safona",
"url": "https://eink.wolnelektury.pl/katalog/autor/safona/",
"sort_key": "safona",
"description": "<dl><dt>Ur.</dt><dd> między 630 a 618 r. p.n.e. w Mitylenie a. Eresos na wyspie Lesbos w Grecji<br>\r\n\r\n</dd><dt>Zm.</dt><dd> między 604 a 590 r. p.n.e. na wyspie Lesbos w Grecji<br>\r\n</dd><dt>Najważniejsze dzieła:</dt><dd><i> Hymn do Afrodyty</i>, <i>Zgon Adonisa</i>, <i>Pieśń o Attydzie</i>, <i>Zazdrość</i>,<i> Do brata Charakosa</i> i in.\r\n\r\n</dd></dl>\r\n<p>Starogrecka poetka, przedstawicielka twórców liryki eolskiej, obok Pindara i Anakreonta zaliczana najwybitniejszych liryków starożytności. Żyła na przełomie VII i VI wieku p.n.e. Pochodziła z zamożnego rodu arystokratycznego, wcześnie osierocona przez ojca, była wychowywana wraz z trzema braćmi przez matkę. Na wyspie Lesbos, z którą wiąże się jej życie i którą rozsławiła swą poezją, utworzyła wokół siebie grupę złożoną z niezamężnych dziewcząt, które kształciła w zakresie tańca, gry na lirze i poezji. Niektórym z uczestniczek spotkań w domu Safony poświęcone są utwory poetki, niektóre z nich to liryki miłosne. Od nazwy rodzinnej wyspy Safony pochodzi określenie miłość lesbijska, odnoszące się do homoerotycznych relacji między kobietami. Z zachowanych do dziś utworów większość to jedynie mniejsze lub większe fragmenty, jednak nawet w lirycznych ułomkach i drobiazgach znajduje wyraz niezwykła delikatność uczuć, ujmująca prostota i wrażliwość, a także naturalna religijność Safony: wątki wierzeń greckich dochodzą to do głosu w formie obdarzonej wdziękiem i lekkością. W poetyce spuściznę Safony stanowi tzw. strofa saficka, czterowersowa, składająca się z trzech wersów jedenastozgłoskowych i ostatniego pięciozgłoskowego; w poezji polskiej zastosowana została m.in. przez Jana Kochanowskiego w <i>Pieśni X</i> z <i>Ksiąg Pierwszych</i> (,,Kto mi dał skrzydła, kto mię odział pióry\").</p>",
"description_pl": "<dl><dt>Ur.</dt><dd> między 630 a 618 r. p.n.e. w Mitylenie a. Eresos na wyspie Lesbos w Grecji<br>\r\n\r\n</dd><dt>Zm.</dt><dd> między 604 a 590 r. p.n.e. na wyspie Lesbos w Grecji<br>\r\n</dd><dt>Najważniejsze dzieła:</dt><dd><i> Hymn do Afrodyty</i>, <i>Zgon Adonisa</i>, <i>Pieśń o Attydzie</i>, <i>Zazdrość</i>,<i> Do brata Charakosa</i> i in.\r\n\r\n</dd></dl>\r\n<p>Starogrecka poetka, przedstawicielka twórców liryki eolskiej, obok Pindara i Anakreonta zaliczana najwybitniejszych liryków starożytności. Żyła na przełomie VII i VI wieku p.n.e. Pochodziła z zamożnego rodu arystokratycznego, wcześnie osierocona przez ojca, była wychowywana wraz z trzema braćmi przez matkę. Na wyspie Lesbos, z którą wiąże się jej życie i którą rozsławiła swą poezją, utworzyła wokół siebie grupę złożoną z niezamężnych dziewcząt, które kształciła w zakresie tańca, gry na lirze i poezji. Niektórym z uczestniczek spotkań w domu Safony poświęcone są utwory poetki, niektóre z nich to liryki miłosne. Od nazwy rodzinnej wyspy Safony pochodzi określenie miłość lesbijska, odnoszące się do homoerotycznych relacji między kobietami. Z zachowanych do dziś utworów większość to jedynie mniejsze lub większe fragmenty, jednak nawet w lirycznych ułomkach i drobiazgach znajduje wyraz niezwykła delikatność uczuć, ujmująca prostota i wrażliwość, a także naturalna religijność Safony: wątki wierzeń greckich dochodzą to do głosu w formie obdarzonej wdziękiem i lekkością. W poetyce spuściznę Safony stanowi tzw. strofa saficka, czterowersowa, składająca się z trzech wersów jedenastozgłoskowych i ostatniego pięciozgłoskowego; w poezji polskiej zastosowana została m.in. przez Jana Kochanowskiego w <i>Pieśni X</i> z <i>Ksiąg Pierwszych</i> (,,Kto mi dał skrzydła, kto mię odział pióry\").</p>",
"plural": "",
"genre_epoch_specific": false,
"adjective_feminine_singular": "",
"adjective_nonmasculine_plural": "",
"genitive": "",
"collective_noun": ""
}