HTTP 200 OK
Allow: GET, POST, HEAD, OPTIONS
Content-Type: application/json
Vary: Accept
{
"name": "Stanisław Brzozowski",
"url": "https://eink.wolnelektury.pl/katalog/autor/stanislaw-brzozowski/",
"sort_key": "brzozowski stanisl~0aw",
"description": "<dl>\n \n <dt>Ur.</dt>\n <dd>\n \n \n 28 czerwca 1878\n \n \n w\n \n Maziarnia\n \n \n </dd>\n \n \n <dt>Zm.</dt>\n <dd>\n \n \n 30 kwietnia 1911\n \n \n w\n \n Florencja\n \n \n </dd>\n \n\n \n <dt>Najważniejsze dzieła:</dt>\n <dd>\n \n <i>Legenda Młodej Polski</i>, \n \n <i>Pamiętnik</i>, \n \n <i>Płomienie</i>, \n \n <i>Widma moich współczesnych</i>, \n \n <i>Wstęp do filozofii</i>\n \n </dd>\n \n\n</dl>\n\n</dd><dt>Najważniejsze dzieła: </dt><dd> <i>Filozofia czynu</i> (1903), <i>Płomienie</i> (1908), <i>Legenda Młodej Polski. Studia o strukturze duszy kulturalnej</i> (1910), <i>Idee. Wstęp do filozofii dojrzałości dziejowej</i> (1910), <i>Sam wśród ludzi</i> (1911), <i>Głosy wśród nocy. Studia nad przesileniem romantycznym kultury\r\neuropejskiej</i> (1912), <i>Pamiętnik</i> (1913), <i>Widma moich współczesnych</i> (1914), <i>Książka o starej kobiecie</i> (1914)\r\n<br>\r\n</dd></dl>\r\n<p>\r\nKrytyk literacki, pisarz, publicysta, filozof, używał pseudonimu Adam Czepiel.<br>\r\n\r\nUrodził się 28 VI 1878 w Maziarni koło Chełma w podupadłej rodzinie\r\nziemiańskiej. W roku 1896 podjął studia na Wydziale Przyrodniczym\r\nUniwersytetu Warszawskiego, gdzie wkrótce podjął również działalność\r\npolityczną. Za udział w demonstracji przeciwko rosyjskim profesorom\r\nzostał na rok relegowany z uczelni. Wybrano go prezesem tajnej\r\norganizacji - Bratnia Pomoc, z kasy której podjął znaczną kwotę jako\r\npożyczkę na leczenie ojca. Poskutkowało to wyrokiem sądu\r\nkoleżeńskiego, na kilka lat zabraniającym mu działalności publicznej.\r\nWkrótce Brzozowski został aresztowany przez władze rosyjskie pod\r\nzarzutem przynależności do tajnego Towarzystwa Oświaty Ludowej.\r\nSzantażowany podczas śledztwa, złożył obciążające dla wielu osób\r\nzeznania. W 1899 pod wpływem warunków więziennych zachorował na\r\ngruźlicę i wyjechał do sanatorium w Otwocku. Wiosną 1902 poślubił\r\nAntoninę Kolberg (bratanicę Oskara Kolberga), po czym przeniósł się do\r\nstolicy. Od 1902 publikował artykuły najpierw w \"Przeglądzie\r\nTygodniowym\", później w \"Głosie\". Sławę zyskał dzięki polemice z\r\nSienkiewiczem o literaturze modernistycznej, następnie wdał się w\r\nostrą dyskusję z Miriamem.<br>\r\n\r\nNawracająca choroba zmusiła go w 1905 do wyjazdu do Zakopanego, a\r\njesienią jeździł do Krakowa, Lwowa i Zakopanego z odczytami. W\r\nstyczniu 1906 ze względów zdrowotnych wyjechał najpierw do Włoch, a\r\nnastępnie do Szwajcarii. Po krótkim pobycie w kraju i ostrym\r\nkonflikcie z Narodową Demokracją zimą 1907 ponownie wyjechał do Włoch\r\ni osiedlił się we Florencji, gdzie poświęcił się pracy literackiej.<br>\r\n\r\nW kwietniu 1908 rosyjska prasa emigracyjna opublikowała listy\r\nwspółpracowników carskiej policji sporządzone przez agenta Ochrany,\r\nBakaja, na których znalazło się nazwisko Brzozowskiego. Pisarz\r\nzaprzeczał tym pogłoskom, w jego obronie wystąpili publicznie m.in.\r\nIrzykowski i Limanowski, protestowali także: Żeromski, Orkan,\r\nPrzybyszewski, Nałkowska. Powołano sąd obywatelski, ale nawet jego\r\ndwukrotne posiedzenie nie przyniosło definitywnego rozstrzygnięcia i\r\nnie oczyszczono Brzozowskiego z zarzutów. On sam odmówił przyjazdu do\r\nPolski na trzecie posiedzenie. Zafascynowany postacią kardynała\r\nNewmana nawrócił się w tym okresie na katolicyzm. Nękany oskarżeniami\r\ni licznymi operacjami zmarł 30 IV 1911 we Florencji, gdzie został\r\npochowany.<br>\r\n\r\nDorobek literacki Brzozowskiego jest niezwykle obfity. Obejmował pisma\r\nfilozoficzne (których przewodnią ideą była praca), krytyczne,\r\ndotyczące historii literatury, w tym liczne teksty popularyzatorskie,\r\nartykuły o tematyce politycznej i kulturalnej, wreszcie powieści.</p>\n",
"description_pl": "<dl>\n \n <dt>Ur.</dt>\n <dd>\n \n \n 28 czerwca 1878\n \n \n w\n \n Maziarnia\n \n \n </dd>\n \n \n <dt>Zm.</dt>\n <dd>\n \n \n 30 kwietnia 1911\n \n \n w\n \n Florencja\n \n \n </dd>\n \n\n \n <dt>Najważniejsze dzieła:</dt>\n <dd>\n \n <i>Legenda Młodej Polski</i>, \n \n <i>Pamiętnik</i>, \n \n <i>Płomienie</i>, \n \n <i>Widma moich współczesnych</i>, \n \n <i>Wstęp do filozofii</i>\n \n </dd>\n \n\n</dl>\n\n</dd><dt>Najważniejsze dzieła: </dt><dd> <i>Filozofia czynu</i> (1903), <i>Płomienie</i> (1908), <i>Legenda Młodej Polski. Studia o strukturze duszy kulturalnej</i> (1910), <i>Idee. Wstęp do filozofii dojrzałości dziejowej</i> (1910), <i>Sam wśród ludzi</i> (1911), <i>Głosy wśród nocy. Studia nad przesileniem romantycznym kultury\r\neuropejskiej</i> (1912), <i>Pamiętnik</i> (1913), <i>Widma moich współczesnych</i> (1914), <i>Książka o starej kobiecie</i> (1914)\r\n<br>\r\n</dd></dl>\r\n<p>\r\nKrytyk literacki, pisarz, publicysta, filozof, używał pseudonimu Adam Czepiel.<br>\r\n\r\nUrodził się 28 VI 1878 w Maziarni koło Chełma w podupadłej rodzinie\r\nziemiańskiej. W roku 1896 podjął studia na Wydziale Przyrodniczym\r\nUniwersytetu Warszawskiego, gdzie wkrótce podjął również działalność\r\npolityczną. Za udział w demonstracji przeciwko rosyjskim profesorom\r\nzostał na rok relegowany z uczelni. Wybrano go prezesem tajnej\r\norganizacji - Bratnia Pomoc, z kasy której podjął znaczną kwotę jako\r\npożyczkę na leczenie ojca. Poskutkowało to wyrokiem sądu\r\nkoleżeńskiego, na kilka lat zabraniającym mu działalności publicznej.\r\nWkrótce Brzozowski został aresztowany przez władze rosyjskie pod\r\nzarzutem przynależności do tajnego Towarzystwa Oświaty Ludowej.\r\nSzantażowany podczas śledztwa, złożył obciążające dla wielu osób\r\nzeznania. W 1899 pod wpływem warunków więziennych zachorował na\r\ngruźlicę i wyjechał do sanatorium w Otwocku. Wiosną 1902 poślubił\r\nAntoninę Kolberg (bratanicę Oskara Kolberga), po czym przeniósł się do\r\nstolicy. Od 1902 publikował artykuły najpierw w \"Przeglądzie\r\nTygodniowym\", później w \"Głosie\". Sławę zyskał dzięki polemice z\r\nSienkiewiczem o literaturze modernistycznej, następnie wdał się w\r\nostrą dyskusję z Miriamem.<br>\r\n\r\nNawracająca choroba zmusiła go w 1905 do wyjazdu do Zakopanego, a\r\njesienią jeździł do Krakowa, Lwowa i Zakopanego z odczytami. W\r\nstyczniu 1906 ze względów zdrowotnych wyjechał najpierw do Włoch, a\r\nnastępnie do Szwajcarii. Po krótkim pobycie w kraju i ostrym\r\nkonflikcie z Narodową Demokracją zimą 1907 ponownie wyjechał do Włoch\r\ni osiedlił się we Florencji, gdzie poświęcił się pracy literackiej.<br>\r\n\r\nW kwietniu 1908 rosyjska prasa emigracyjna opublikowała listy\r\nwspółpracowników carskiej policji sporządzone przez agenta Ochrany,\r\nBakaja, na których znalazło się nazwisko Brzozowskiego. Pisarz\r\nzaprzeczał tym pogłoskom, w jego obronie wystąpili publicznie m.in.\r\nIrzykowski i Limanowski, protestowali także: Żeromski, Orkan,\r\nPrzybyszewski, Nałkowska. Powołano sąd obywatelski, ale nawet jego\r\ndwukrotne posiedzenie nie przyniosło definitywnego rozstrzygnięcia i\r\nnie oczyszczono Brzozowskiego z zarzutów. On sam odmówił przyjazdu do\r\nPolski na trzecie posiedzenie. Zafascynowany postacią kardynała\r\nNewmana nawrócił się w tym okresie na katolicyzm. Nękany oskarżeniami\r\ni licznymi operacjami zmarł 30 IV 1911 we Florencji, gdzie został\r\npochowany.<br>\r\n\r\nDorobek literacki Brzozowskiego jest niezwykle obfity. Obejmował pisma\r\nfilozoficzne (których przewodnią ideą była praca), krytyczne,\r\ndotyczące historii literatury, w tym liczne teksty popularyzatorskie,\r\nartykuły o tematyce politycznej i kulturalnej, wreszcie powieści.</p>\n",
"plural": "",
"genre_epoch_specific": false,
"adjective_feminine_singular": "",
"adjective_nonmasculine_plural": "",
"genitive": "Stanisława Brzozowskiego",
"collective_noun": ""
}