HTTP 200 OK
Allow: GET, POST, HEAD, OPTIONS
Content-Type: application/json
Vary: Accept
{
"name": "Tadeusz Gajcy",
"url": "https://eink.wolnelektury.pl/katalog/autor/tadeusz-gajcy/",
"sort_key": "gajcy tadeusz",
"description": "<dl>\n \n <dt>Ur.</dt>\n <dd>\n \n \n 8 lutego 1922\n \n \n w\n \n Warszawie\n \n \n </dd>\n \n \n <dt>Zm.</dt>\n <dd>\n \n \n 16 sierpnia 1944\n \n \n w\n \n Warszawie\n \n \n </dd>\n \n\n \n <dt>Najważniejsze dzieła:</dt>\n <dd>\n \n <i>1942. Noc wigilijna</i>, \n \n <i>Do potomnego</i>, \n \n <i>Homer i Orchidea</i>, \n \n <i>Widma</i>, \n \n <i>Kolęda</i>\n \n </dd>\n \n\n</dl>\n\n<p>pseud. Karol Topornicki, Roman Oścień<br>\r\n\r\nPoeta, prozaik, dramatopisarz, krytyk literacki. Ukończył gimnazjum i liceum księży marianów na Bielanach. Od 1941 r. studiował filologię polską na podziemnym UW. Członek organizacji Konfederacja Narodu; współzałożyciel (1942), a od 1943 r. redaktor konspiracyjnego czasopisma tej organizacji „Sztuka i Naród”. Żołnierz AK; brał udział w akcji składania wieńca pod pomnikiem Kopernika (25 maja 1943 r.). Zginął w powstaniu warszawskim wraz z Zdzisławem Stroińskim na Starym Mieście.<br>\r\nOtrzymał nagrodę na podziemnym konkursie czasopisma „Sztuka i Naród” za wiersz <i>Wczorajszemu</i> (1942), włączony później do antologii <i>Słowo prawdziwe</i> (1942). Nagrodzony także przez czasopismo „Kultura i Jutro” (1943) za wiersz <i>Rapsod o Warszawie</i>.<br>\r\nWyraziciel ideowego i artystycznego grupy „Sztuka i Naród”; w artykule <i>Już nie potrzebujemy</i> („SiN” nr 11, 12 z 1943 r.) i <i>O wawrzyn</i> (wyd. „Kierunki” 1967, nr 19) polemizował z literackimi poprzednikami, zarzucając poetom „Skamandra” bezideowość i koniunkturalizm, a Awangardzie Krakowskiej – „ekwilibrystykę intelektualną”; poetów\r\nswojej generacji uważał za kontynuatorów katastrofizmu. Sam rolę poety widział w byciu odkrywcą tajemnicy bytu i wychowawcą narodu. W poematach <i>Z dna</i> nawiązującym do przeżyć z wojny obronnej 1939 r. oraz <i>Widma</i> wyd. w debiutanckim tomie z 1943 r. (będącym poetycką odpowiedzią na cykl poetycki Borowskiego pt. <i>Gdziekolwiek ziemia...</i>) zawarł wizję apokaliptycznej zagłady. W śpiewogrze <i>Misterium niedzielne</i> (1943) podjął próbę przezwyciężenia własnego katastrofizmu, przedstawiając świat czasu wojny jako groteskę i nawiązując do folkloru warszawskich przedmieść.<br>\r\nW ostatnim tomie zwraca uwagę jego testament poetycki <i>Do potomnego</i>. Często posługiwał się konwencją snu, wizji, sięgał po formy ballady, kolędy, piosenki.</p>\n",
"description_pl": "<dl>\n \n <dt>Ur.</dt>\n <dd>\n \n \n 8 lutego 1922\n \n \n w\n \n Warszawie\n \n \n </dd>\n \n \n <dt>Zm.</dt>\n <dd>\n \n \n 16 sierpnia 1944\n \n \n w\n \n Warszawie\n \n \n </dd>\n \n\n \n <dt>Najważniejsze dzieła:</dt>\n <dd>\n \n <i>1942. Noc wigilijna</i>, \n \n <i>Do potomnego</i>, \n \n <i>Homer i Orchidea</i>, \n \n <i>Widma</i>, \n \n <i>Kolęda</i>\n \n </dd>\n \n\n</dl>\n\n<p>pseud. Karol Topornicki, Roman Oścień<br>\r\n\r\nPoeta, prozaik, dramatopisarz, krytyk literacki. Ukończył gimnazjum i liceum księży marianów na Bielanach. Od 1941 r. studiował filologię polską na podziemnym UW. Członek organizacji Konfederacja Narodu; współzałożyciel (1942), a od 1943 r. redaktor konspiracyjnego czasopisma tej organizacji „Sztuka i Naród”. Żołnierz AK; brał udział w akcji składania wieńca pod pomnikiem Kopernika (25 maja 1943 r.). Zginął w powstaniu warszawskim wraz z Zdzisławem Stroińskim na Starym Mieście.<br>\r\nOtrzymał nagrodę na podziemnym konkursie czasopisma „Sztuka i Naród” za wiersz <i>Wczorajszemu</i> (1942), włączony później do antologii <i>Słowo prawdziwe</i> (1942). Nagrodzony także przez czasopismo „Kultura i Jutro” (1943) za wiersz <i>Rapsod o Warszawie</i>.<br>\r\nWyraziciel ideowego i artystycznego grupy „Sztuka i Naród”; w artykule <i>Już nie potrzebujemy</i> („SiN” nr 11, 12 z 1943 r.) i <i>O wawrzyn</i> (wyd. „Kierunki” 1967, nr 19) polemizował z literackimi poprzednikami, zarzucając poetom „Skamandra” bezideowość i koniunkturalizm, a Awangardzie Krakowskiej – „ekwilibrystykę intelektualną”; poetów\r\nswojej generacji uważał za kontynuatorów katastrofizmu. Sam rolę poety widział w byciu odkrywcą tajemnicy bytu i wychowawcą narodu. W poematach <i>Z dna</i> nawiązującym do przeżyć z wojny obronnej 1939 r. oraz <i>Widma</i> wyd. w debiutanckim tomie z 1943 r. (będącym poetycką odpowiedzią na cykl poetycki Borowskiego pt. <i>Gdziekolwiek ziemia...</i>) zawarł wizję apokaliptycznej zagłady. W śpiewogrze <i>Misterium niedzielne</i> (1943) podjął próbę przezwyciężenia własnego katastrofizmu, przedstawiając świat czasu wojny jako groteskę i nawiązując do folkloru warszawskich przedmieść.<br>\r\nW ostatnim tomie zwraca uwagę jego testament poetycki <i>Do potomnego</i>. Często posługiwał się konwencją snu, wizji, sięgał po formy ballady, kolędy, piosenki.</p>\n",
"plural": "",
"genre_epoch_specific": false,
"adjective_feminine_singular": "",
"adjective_nonmasculine_plural": "",
"genitive": "Tadeusza Gajcego",
"collective_noun": ""
}