HTTP 200 OK
Allow: GET, POST, HEAD, OPTIONS
Content-Type: application/json
Vary: Accept
{
"name": "Wacław Berent",
"url": "https://eink.wolnelektury.pl/katalog/autor/waclaw-berent/",
"sort_key": "berent wacl~0aw",
"description": "<dl>\n \n <dt>Ur.</dt>\n <dd>\n \n \n 28 września 1873\n \n \n w\n \n Warszawie\n \n \n </dd>\n \n \n <dt>Zm.</dt>\n <dd>\n \n \n 22 listopada 1940\n \n \n w\n \n Warszawie\n \n \n </dd>\n \n\n \n\n</dl>\n\n<dt>Najważniejsze dzieła: </dt><dd> <i>Próchno</i>, <i>Ozimina</i>, <i>Żywe kamienie</i>, <i>Diogenes w kontuszu</i>, <i>Zmierzch wodzów</i><br>\r\n\r\n</dd></dl>\r\n\r\n<p>Powieściopisarz, eseista i tłumacz okresu modernizmu.<br>\r\n\r\nZ wykształcenia przyrodnik (obronił doktorat w zakresie ichtiologii na uniwersytecie w Zurychu). Pierwsze opowiadania publikował pod pseudonimem Władysław Rawicz, ukazując zgodnie z duchem czasu pesymistyczną wizję świata i bohaterów targanych wewnętrznymi sprzecznościami, skłóconych ze społeczeństwem. Był równie zafascynowany, jak krytyczny w stosunku do filozofii Nietzschego, ożywiającej umysły inteligencji na przełomie wieków; przetłumaczył <i>Tako rzecze Zaratustra</i> oraz poświęcił niemieckiemu myślicielowi rozprawę <i>Źródła i ujścia nietzscheanizmu</i>. Podobnie ambiwalentne stanowisko zajmował Berent wobec spuścizny polskiego romantyzmu, którego społeczne i polityczne źródła, uwarunkowania i konsekwencje (m.in. w postaci powstań narodowych) rozważał w tzw. ,,opowieściach\" historycznych: <i>Diogenesie w kontuszu</i> (1937) oraz <i>Zmierzchu wodzów</i> (1939).<br>\r\n\r\nDo najistotniejszych zalicza się realistyczne powieści Berenta poruszające tematykę współczesną pisarzowi; są to: <i>Fachowiec</i> (1895), <i>Próchno</i> (1903) i <i>Ozimina</i> (1911). W ostatniej z nich zajął się problematyką rewolucji (silną inspiracją były wydarzenia rewolucji 1905 roku) i analizą kondycji duchowej społeczeństwa polskiego w przededniu nadchodzących, już wyczuwalnych wstrząsów dziejowych. Obawiając się, że sama walka rewolucyjna może unicestwić historyczny dorobek intelektualny oraz kultywując ideologię moralno-narodową, Berent uznawał jednak ożywczą siłę ruchów lewicowych i postulował ideowy sojusz z socjalizmem (studium Idea w ruchu rewolucyjnym z 1906 r.).<br>\r\n\r\n W dwudziestoleciu międzywojennym uczestniczył aktywnie w życiu literackim, był współredaktorem ,,Nowego Przeglądu Literatury i Sztuki\" (1920-1921) oraz redaktorem ,,Pamiętnika Warszawskiego\" wraz z Janem Lechoniem (w 1929 r.). Uhonorowany nagrodami literackimi i państwowymi (nagroda literacka miasta Warszawy 1929, państwowa nagroda literacka za biograficzne opowiadania z tomu <i>Nurt</i>: <i>Wywłaszczenie Muz</i>, <i>Szabla</i> i <i>Duch</i> oraz <i>Wódz 1933</i>, odznaczenie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski 1933), został członkiem Polskiej Akademii Literatury (1933) i Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy.<br>\r\n\r\nTłumaczył gł. z fr. i niem., m.in. prozę Friedricha Nietzschego, Knuta Hamsuna, Henrika Ibsena, Guy Maupassanta i Romain Rollanda.\r\n</p>\n",
"description_pl": "<dl>\n \n <dt>Ur.</dt>\n <dd>\n \n \n 28 września 1873\n \n \n w\n \n Warszawie\n \n \n </dd>\n \n \n <dt>Zm.</dt>\n <dd>\n \n \n 22 listopada 1940\n \n \n w\n \n Warszawie\n \n \n </dd>\n \n\n \n\n</dl>\n\n<dt>Najważniejsze dzieła: </dt><dd> <i>Próchno</i>, <i>Ozimina</i>, <i>Żywe kamienie</i>, <i>Diogenes w kontuszu</i>, <i>Zmierzch wodzów</i><br>\r\n\r\n</dd></dl>\r\n\r\n<p>Powieściopisarz, eseista i tłumacz okresu modernizmu.<br>\r\n\r\nZ wykształcenia przyrodnik (obronił doktorat w zakresie ichtiologii na uniwersytecie w Zurychu). Pierwsze opowiadania publikował pod pseudonimem Władysław Rawicz, ukazując zgodnie z duchem czasu pesymistyczną wizję świata i bohaterów targanych wewnętrznymi sprzecznościami, skłóconych ze społeczeństwem. Był równie zafascynowany, jak krytyczny w stosunku do filozofii Nietzschego, ożywiającej umysły inteligencji na przełomie wieków; przetłumaczył <i>Tako rzecze Zaratustra</i> oraz poświęcił niemieckiemu myślicielowi rozprawę <i>Źródła i ujścia nietzscheanizmu</i>. Podobnie ambiwalentne stanowisko zajmował Berent wobec spuścizny polskiego romantyzmu, którego społeczne i polityczne źródła, uwarunkowania i konsekwencje (m.in. w postaci powstań narodowych) rozważał w tzw. ,,opowieściach\" historycznych: <i>Diogenesie w kontuszu</i> (1937) oraz <i>Zmierzchu wodzów</i> (1939).<br>\r\n\r\nDo najistotniejszych zalicza się realistyczne powieści Berenta poruszające tematykę współczesną pisarzowi; są to: <i>Fachowiec</i> (1895), <i>Próchno</i> (1903) i <i>Ozimina</i> (1911). W ostatniej z nich zajął się problematyką rewolucji (silną inspiracją były wydarzenia rewolucji 1905 roku) i analizą kondycji duchowej społeczeństwa polskiego w przededniu nadchodzących, już wyczuwalnych wstrząsów dziejowych. Obawiając się, że sama walka rewolucyjna może unicestwić historyczny dorobek intelektualny oraz kultywując ideologię moralno-narodową, Berent uznawał jednak ożywczą siłę ruchów lewicowych i postulował ideowy sojusz z socjalizmem (studium Idea w ruchu rewolucyjnym z 1906 r.).<br>\r\n\r\n W dwudziestoleciu międzywojennym uczestniczył aktywnie w życiu literackim, był współredaktorem ,,Nowego Przeglądu Literatury i Sztuki\" (1920-1921) oraz redaktorem ,,Pamiętnika Warszawskiego\" wraz z Janem Lechoniem (w 1929 r.). Uhonorowany nagrodami literackimi i państwowymi (nagroda literacka miasta Warszawy 1929, państwowa nagroda literacka za biograficzne opowiadania z tomu <i>Nurt</i>: <i>Wywłaszczenie Muz</i>, <i>Szabla</i> i <i>Duch</i> oraz <i>Wódz 1933</i>, odznaczenie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski 1933), został członkiem Polskiej Akademii Literatury (1933) i Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy.<br>\r\n\r\nTłumaczył gł. z fr. i niem., m.in. prozę Friedricha Nietzschego, Knuta Hamsuna, Henrika Ibsena, Guy Maupassanta i Romain Rollanda.\r\n</p>\n",
"plural": "",
"genre_epoch_specific": false,
"adjective_feminine_singular": "",
"adjective_nonmasculine_plural": "",
"genitive": "",
"collective_noun": ""
}