Potrzebujemy Twojej pomocy!
Na stałe wspiera nas 455 czytelników i czytelniczek.
Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?
Liryka Starożytność Safona
Safona
Gongyla
Gongyla, cudna moja kochanka
Odeszła…
— (czyli smutek się zmniejszy?) —
Oto mi wypadł z młodego wianka...
Safona
Grób Timady
Spoczęła w bluszczów zielonej kaskadzie…
…Śmierć zakochała się w cudnej Timadzie
I w Persefony porwała...
Safona
Śmierć
Nie łudź mnie, śmierci, żeś ciszy głębiną,
Że milkną w tobie harf-pieśniarek zwrotki.
Nie, ty...
Safona
Śmierć
Nie! tyś nieszczęściem… na twej trupiej głowie
Zwiędła łodyga i kwiat nenufaru.
— O, gdybyś szczęściem...
Safona
Zgon Adonisa
O, bóstwo!… twoim tronem rozkoszna Cytera…
Omotany w jesiennych liści złote pęta,
Bóg miłości, rozkoszny...
Motyw: Śmierć
Śmierć stanowi najistotniejszy problem egzystencjalny, określa kondycję ludzką. Jest wyzwaniem dla dumy z osiągnięć człowieka w opanowywaniu i poznawaniu świata oraz siebie samego dzięki rozumowi, nauce i coraz doskonalszej technice. Śmierć niweczy wszystkie usiłowania i wszystkie nadzieje. Zagraża w każdej chwili i właściwie przez cały czas podgryza życie człowieka jak robak drążący pień drzewa, by na końcu je powalić. „Bo na tym świecie Śmierć wszystko zmiecie, / Robak się lęgnie i w bujnym kwiecie” — pisał Antoni Malczewski (Maria). Upływ czasu, przemijanie przypomina o tym, że w końcu przeminie wszystko. Nic na świecie nie daje — wobec świadomości nieuchronnej śmierci – trwałego oparcia; stąd rodzi się myślenie o marności wszystkiego. Postawa taka: patrzenia na świat w perspektywie zagrożenia zniszczeniem i śmiercią rodzi melancholię, która do surowego vanitas dodaje tęsknotę za tym, co było (stąd pewna predylekcja do ruin). Zajęciem melancholika jest wspominanie i nieukojona żałoba; (zob. też: trup, grób, gotycyzm, pogrzeb, nieśmiertelność).
