Motyw: Góry w utworze Próchno

A tam — za oknem, wśród zadumanej kamiennej głu­szy, gadały tylko strumienie szeptem i pluskiem...

W tę gwarną noc wspomnień kładzie się spokój za­słuchania na duszę: oczy po gwiazdach...

Nagle wydało mi się, że tuż ponad naszymi głowami zarywa się z łoskotem sklepienie całe...

Zaś u góry, ponad głową moją, te dwa śnieżne szczyty po bokach lodowca, białym puchem...