Aloysius BertrandMoje ustronietłum. Stefan Napierski

(baron R. Monthermé)

(Voss[1], Idylla XIII)

Dom, MarzenieChata moja miałaby, latem, listowie leśne za parasol i jesienią, jako ogród, na skraju okna trochę mchu, który wypija perełki deszczu, i nieco laku[2], pachnącego migdałami.

ZimaLecz zimą — cóż za uciecha, kiedy ranek wytrząsłby wiązanki szronu na me szyby zamarzłe, postrzegać bardzo daleko, u brzegu boru, podróżnego, który stąpa, wciąż mniejszy, jego i jego zwierzę juczne, w śniegu i tumanie mgły!

Jakaż uciecha, z wieczora, oglądać po kronikach, pod okapem kominka pełgającego i syconego wonią jałowcowego chrustu, chrobrych[3] wojów i mnichów, w tak przedziwnych odmalowanych konterfektach[4], że jedni zdają się wciąż jeszcze wodzić za łby, a inni modlić!

I jaka uciecha, nocą, w godzinie wątpliwej i bladej, która wyprzedza rąbek dnia, słyszeć jak mój kogut drze się aż do zachrypnięcia w kurniku, i jak słabo odpowiada mu kur z folwarku, warta, która wygramoliła się jako przednia straż uśpionej wioski.Bieda, Bezdomność, Poeta, Król

Ach! gdybyż król czytywał nas w Luwrze — o, muzo moja, bez schronu przed burzami życia! — suweren tak wielu lenników, iż nie doliczy się liczby swych zamczysk, nie poskąpiłby nam chatki ustronnej!