Wesprzyj Wolne Lektury 1,5% podatku — to nic nie kosztuje! Wpisz KRS 00000 70056 i nazwę fundacji Wolne Lektury do deklaracji podatkowej. Masz czas tylko do końca kwietnia :)

TAK, pomogę! Nie, tym razem nie pomogę
Strona główna
Informacje Ustawienia Spis treści

Wszystkie zasoby Wolnych Lektur możesz swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać pod warunkiem zachowania warunków licencji i zgodnie z Zasadami wykorzystania Wolnych Lektur.
Ten utwór jest w domenie publicznej.
Wszystkie materiały dodatkowe (przypisy, motywy literackie) są udostępnione na Licencji Wolnej Sztuki 1.3.
Fundacja Wolne Lektury zastrzega sobie prawa do wydania krytycznego zgodnie z art. Art.99(2) Ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych. Wykorzystując zasoby z Wolnych Lektur, należy pamiętać o zapisach licencji oraz zasadach, które spisaliśmy w Zasadach wykorzystania Wolnych Lektur. Zapoznaj się z nimi, zanim udostępnisz dalej nasze książki.

Zasób opracowany na podstawie: Juliusz Słowacki, Liryki i powieści poetyckie, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1974

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN.

Opracowanie redakcyjne i przypisy: Katarzyna Kwiatkowska, Marta Niedziałkowska, Aleksandra Sekuła.

Wydawca: Fundacja Nowoczesna Polska

Ilustracja na okładce: pellaea@Flickr, CC BY 2.0.

Godzina myśli
Szacowany czas do końca: -
Juliusz Słowacki, Godzina myśli

Juliusz Słowacki

Godzina myśli

Spis treści

    1. Anioł: 1 2
    2. Bóg: 1
    3. Ciało: 1
    4. Ciemność: 1
    5. Czas: 1
    6. Dusza: 1 2 3 4
    7. Dziecko: 1
    8. Dźwięk: 1
    9. Grób: 1
    10. Kobieta: 1
    11. Książka: 1
    12. Kwiaty: 1
    13. Marzenie: 1 2 3
    14. Miasto: 1
    15. Miłość: 1
    16. Miłość silniejsza niż śmierć: 1
    17. Obraz świata: 1
    18. Otchłań: 1
    19. Pamięć: 1 2
    20. Poezja: 1
    21. Przeczucie: 1 2
    22. Przemiana: 1
    23. Samobójstwo: 1
    24. Sen: 1 2
    25. Słowo: 1 2
    26. Szaleństwo: 1
    27. Szatan: 1
    28. Śmiech: 1
    29. Śmierć: 1
    30. Światło: 1 2 3
    31. Tajemnica: 1
    32. Wiosna: 1
    33. Wizja: 1 2
    34. Zima: 1

    Juliusz SłowackiGodzina myśli

    1
    Dźwięk, Obraz świataGłuche cierpiących jęki, śmiech ludzki nieszczery
    Są hymnem tego świata — a ten hymn posępny,
    Zbłąkanymi głosami wiecznie wniebowstępny,
    Wpada między grające przed Jehową sfery
    5
    Jak dźwięk niesfornej struny. Sen, MarzenieZiemia ta przeklęta,
    Co nas takim piastunki śpiewem w sen kołysze.
    Szczęśliwy, kto się w ciemnych marzeń zamknął ciszę,
    Kto ma sny i o chwilach prześnionych pamięta.
    Trzeba życie rozłamać w dwie wielkie półowy[1],
    10
    PamięćJedną godziną myśli — trzeba w przeszłość wrócić;
    I przeszłość jako obraz ściemniały i płowy,
    Pełny pobladłych twarzy, ku słońcu odwrócić…
    I ścigać okiem światła obrazu i cienie
    Jak lśniące rozpryśnionych mozajek kamienie.
    15
    MiastoTam — pod okiem pamięci — pomiędzy gór szczytem
    Piękne rodzinne miasto wieżami wytryska
    Z doliny, wąskim nieba nakrytej błękitem.
    Czarowne, gdy w mgle nocnej wieńcem okien błyska;
    Gdy słońcu rzędem białe ukazuje domy,
    20
    Jak perły szmaragdami ogrodów przesnute.
    Tam zimą lecą z lodów potoki rozkute
    I z szumem w kręte ulic wpadają załomy.
    Tam stoi góra, Bony ochrzczona imieniem,
    Większa nad inne — miastu panująca cieniem;
    25
    Stary — posępny zamek, który czołem trzyma,
    Różne przybiera kształty — chmur łamany wirem;
    I w dzień strzelnic błękitnych spogląda oczyma,
    A w nocy jak korona, kryta żalu kirem,
    Często szczerby wiekowe przesuwa powoli
    30
    Na srebrzystej księżyca wschodzącego twarzy.
    W dolinie mgłą zawianej, wśród kolumn topoli,
    MarzenieNiech blade uczuć dziecko o przyszłości marzy,
    Niechaj myślami z kwiatów zapachem ulata,
    Niechaj przeczuciem szuka zakrytego świata;
    35
    To potem wiele dawnych marzeń stanie przed nim,
    I ujrzy je zmysłami, pozna zbladłe mary.
    Karmił się marzeniami jak chlebem powszednim,
    Dziś chleb ten zgorżkniał[2], piołun został w głębi czary.
    Do szkieletu rozebrał zeschłe myśli ciało,
    40
    Odwrócił oczy, serce już myśleć przestało.
    SenGdy lampa gaśnie, kiedy pieśń piastunek ścicha,
    Kiedy się małe dziecko z kołyski uśmiecha,
    Ma sen całego życia… A gdy tak przemarzą,
    Dzieci na świat nieznany smutną patrzą twarzą
    45
    I bladym przerażają czołem od powicia;
    Smutne pomiędzy ludźmi — bo miały sen życia.
    DzieckoWśród litewskiego grodu, w ciemnej szkolnej sali
    Siedziało dwoje dzieci — nie zmięszani[3] w tłumie.
    Oba we współzawodnej wykarmieni dumie,
    50
    Oba wątłej postaci, marmurowo biali.
    Młodszy wiekiem nadzieje mniejsze zapowiadał,
    Pierś mu się podnosiła ciężkim odetchnieniem;
    Włos na czole dzielony na ramiona spadał
    I po nich czarnym, gęstym sypał się pierścieniem.
    55
    Widać, że włos ten, co dnia ręką dziewic gładką
    Utrefiony[4], brał blaski dziewiczych warkoczy.
    Ludzie nieraz: „On umrze” — mówili przed matką;
    PrzeczucieWtenczas matka patrzała długo w dziecka oczy
    I przeczyła z uśmiechem — lecz w smutku godzinie,
    60
    Kiedy na serce matki przeczuć spadła trwoga,
    Lękała się nieszczęścia i myśląc o synie[5]
    Nie śmiała wyrzec: „Niech się dzieje wola Boga”.
    Bo w czarnych oczach dziecka płomień gorączkowy,
    Przedwcześnie zapalony, trawił młode życie.
    65
    Wśród ciemnej szkolnej sali było drugie dziecię.
    Włos miało jasny, kolor oczu lazurowy.
    Ludzie na nim nadzieje budowali szczytne.
    Pożerał księgi, mówił jak różne narody,
    Do licznych nauk dziennie palące czuł głody,
    70
    Trawił się — jego oczy ciemne i błękitne,
    Jak polne dzwonki łzawym kryształem pokryte
    I godzinami myśli w nieruchomość wbite,
    Tonąc w otchłań marzenia, szły prostymi loty
    Za okresy widzenia, za wzroku przedmioty.
    75
    Gdy patrzał w niewidziane oczyma obrazy,
    Ludzie obłędność w oczach widzieli — lecz skazy
    Żadnej dostrzec nie mogli. Dusza, Pamięć, PrzeczucieMłoda pamięć obu,
    Ogromna pamięć, z myśli uwita łańcucha,
    Świadczyła o istności przedżywotnej ducha;
    80
    A przeczuciami życie widzieli do grobu.
    I nic ich nie dziwiło, co z lat poszło biegiem,
    I smutni nad przepaści życia stali brzegiem
    Nie odwracając lica. W ciemnej szkolnej sali
    Smutna poezja duszy dała dźwięk uroczy.
    85
    Wiosna, ZimaNa ciemnych, mglistych szybach zawieszając oczy,
    Wiosną — wśród szmeru nauk, myśleniem słuchali
    Szmeru rosnących kwiatów. A w zimowe pory
    Biegli na błonia, białym pogrzebane śniegiem,
    Tam prędkim po równinach zadyszani biegiem,
    90
    Twarze umalowane zimnymi kolory
    Obracali na stronę, skąd przyjść miała wiosna,
    I pierwszy powiew pili ustami jak życie.
    Potem, gdy w wiosennego powietrza błękicie
    W balsamy się rozlała czarna lasów sosna,
    95
    Znudzeni wonią kwiatów zmieszaną, stokrotną,
    Wynaleźli woń tęskną — dziką i ulotną;
    Była to woń wierzbami opłakanej wody,
    Z cichej fali wstawała każdego wieczora,
    Tajemnicze w powietrzu rozlewając chłody.
    100
    Potem jesienią — dzieci wyobraźnia chora,
    Wypalona, igrała z żółtym liściem lasów,
    Smutna jak w starcach pamięć przeminionych czasów.
    Serce każdego równą miarę uczuć trzyma,
    Smutna poezja duszy oba serca żywi;
    105
    Lecz wrażeniami duszy odmiennie szczęśliwi,
    Odmiennie czuli. Dziecko z czarnymi oczyma,
    Młodsze wiekiem, natchnieniom dało myśl skrzydlatą
    I wypadkami myśli żyło w siódmym niebie.
    WizjaMłodszy marzenia stroił czarnoksięską szatą,
    110
    A potem silną wolą rzucał je przed siebie,
    I stawały — i widział przed sobą obrazy,
    Od których się odłamał zimniejszym rozumem:
    Więc przeczuł, że marzeniom da kiedyś wyrazy,
    Że się zapozna myślą z myślnym ludzi tłumem.
    115
    Przed sobą miał krainę duchów do zdobycia.
    Jego towarzysz, większy nauką i laty,
    ŚmiechNigdy od krain myśli nie odłamał życia;
    Sprzągł razem i powiązał dwa niezgodne światy.
    I nieraz go śmiech ludzi, śmiech, co czucia głuszy,
    120
    Budził — i rzeczywistość zimna roztrącała.
    DuszaJako posągom nieraz braknie w rysach duszy,
    Posągom jego myśli brakowało ciała.
    Dusza, jak w kryształowym zamknięta przezroczu,
    Patrzała na świat dzikim obłąkaniem oczu,
    125
    Niezupełności wrażeń łamana katuszą.
    Nieraz te dzieci myślą dwoistą i duszą
    Składali jedne, piękne całością obrazy.
    W dnie wiosenne przy ścieżce piaskowej, na kwiatach,
    Gdzie nad nimi różowe rozkwitały ślazy[6],
    130
    Gdzie wisznie[7] jak dziewice w białych wiosny szatach
    Między zarumienione kryły się jabłonie;
    Tam wzajem na ramionach opierając skronie
    Zamieniali słowami uczucia wzajemne.
    Marzenie, KsiążkaOni marzeniem księgi rozumieli ciemne
    135
    Nie rozumiejąc myślą. Z dziecinnego piasku
    Na księgach Swedenburga[8] budowali gmachy
    Pełne głosów anielskich, szaleństwa i blasku,
    Niebu tytanowymi grożące zamachy.
    Ciemność, ŚwiatłoPrzez tworów państwa snuli myślą dwa łańcuchy,
    140
    W światło zbite u góry, w ciemność spodem zlane;
    Tych ogniwa jak szczeble wschodów połamane
    Wiodą w światło idące albo w ciemność duchy,
    I świat tworów, w dwa takie rozłamany ruchy,
    Wiecznie krąży. Anioł, Bóg, Ciało, Dusza, Kwiaty, ŚwiatłoA dusza z iskry urodzona
    145
    Różnym życiem przez wieki rozkwita — i kona
    Przez długie wieki, biorąc kształty różnych tworów.
    W kwiecie jest duszą woni i treścią kolorów,
    W człowieku myślą, światłem staje się w aniele.
    Raz wstępnym pchnięta ruchem, ciągle w Boga płynie,
    150
    W doskonalszym co chwila rozkwitając ciele.
    Człowiek się silną myślą w anioła rozwinie,
    Ten anioł zachwyceniem w światło się rozleje
    I będzie częścią Boga na żywiołów tronie.
    Lecz męty ziemskie w światła osiadają łonie;
    155
    SzatanJak o spadłych aniołach święte uczą dzieje,
    Ziemskimi sny ścigani — grzeszą myślą dumy.
    I co dnia z łona Boga dusz zagasłych tłumy
    Lecą na ziemię jak gwiazd zepchnięta lawina.
    Każda się w kształty ziemskie krysztali i ścina,
    160
    I rosnącym ciężarem w bieg strącona skory,
    Przechodzi w ludzkie, czuciem zardzawiałe[9] twory;
    I będzie jadem w gadzie, a trucizną w kwiecie.
    Patrząc na tłumy ludzi na tym ciemnym świecie,
    Oni widzieli, którzy z łona Boga spadli,
    165
    I po schodzących szczeblach szli w otchłań — i bladli.
    Dusza, SłowoW duszy dziecinnej woli czarnoksięska siła,
    Ciągłym myśleniem, ciągłym rozwijana snuciem,
    Nie wyjawiona słowy — często w ludzi biła.
    Zaczarowanie wolą nazwali — zaczuciem.
    170
    Bo nieraz wśród ciemnego tłumami kościoła,
    Którą z klęczących dziewic natrafiwszy losem,
    Wołali na nią silnie niemym duszy głosem;
    Wtenczas twarz odwracała od Pańskiego stoła
    I pośród tłumu ludzi jej wzrok, w zadziwieniu,
    175
    Nieobłędnie rzucony, na twarz dzieci padał,
    Jak gdyby na wołanie duszy odpowiadał,
    Jak gdyby ją po znanym wołali imieniu.

    *

    Nieraz starszy, błękitne topiąc w ziemię oczy,
    Mówił: Czas„Słyszysz, mój luby, jak obecna chwila
    180
    Pada w przeszłość, rzucając dźwięk tęskny, uroczy,
    Ona nigdy nie wróci, ona nas nachyla
    Smutniejszymi twarzami w przeszłość upłynioną.
    Szczęśliwy! SłowoTwoje myśli świetniej w słowach płoną,
    Niż gdy w sercu zamknięte — moje myśli gasną,
    185
    Słów nie cierpią — lecz nieraz w godzinie tajemnic
    Tłumnymi słowy w piersiach jak szatany wrzasną
    I wołają, ażebym je wypuścił z ciemnic,
    Abym je wywiódł na świat — słów otworzył drogę.
    PoezjaNiech mi świat da poezją[10] — dać mu jej nie mogę.
    190
    OtchłańW tłumie myśli mam przepaść wiecznie czczą myślami,
    Przepaść ciemną, głęboką; napełnię ją życiem…
    Jeżeli nie wystarczy, biada! Grób, ŚmierćCiągłym gniciem
    Myśl się w martwą przekształci ciemnością i łzami,
    Stanę się myśli grobem — lub umrę przedwcześnie.
    195
    Słuchaj! Wschodnie krainy dziś ujrzałem we śnie,
    Piękne były, czarowne, nieraz o nich marzę.
    Widzę słońcem ściemniałe Beduinów twarze,
    Widzę lasy palmowe, świadki dawnych czasów.
    Myśl moja niewstrzymana w te krainy goni,
    200
    Chciałbym jak duch w kwiecistej roztopić się woni,
    Chciałbym jak liść nieznany paść tam, w głębi lasów”.
    Gdy tak marzył — to wisznie i kwiaty ogrodu
    Bezwonne przed nim rosły, bo myśl dalej biegła
    I wkrótce marzeniami ognistymi wschodu
    205
    Zamknęła go w płomieni kole i obiegła.
    Więc pojechał do wielkiej na północ stolicy,
    Gdzie długo patrzał w Koran, zwierciadło kalifów;
    Albo samotny słuchał wieków tajemnicy,
    Wymówionej niepewną twarzą hieroglifów.
    210
    Po trzech latach nauki miał wziąć kij pielgrzyma.
    MiłośćPrzez te trzy lata dziecko z czarnymi oczyma
    Poznało miłość. — Pierwszą i ostatnią była,
    I najsilniejsza z uczuć, uczucia przeżyła.
    Anioł, KobietaWidziałem go przy stopach dziewicy — anioła,
    215
    Czarnymi weń oczyma patrzała i bladła
    Myśląc o dziecka życiu, bo z wielkiego czoła
    Przyszłość mu nieszczęśliwą jak wróżka odgadła.
    Więc odwracała oczy, a wtenczas łzy lała.
    Przed nią dusza dziecięcia jako karta biała
    220
    Czerniła się na wieki miłością daremną.
    Ona go chciała wysłać na tę ziemię ciemną
    Ze wspomnieniami szczęścia — chciała zbroić niemi[11]
    Przeciwko własnej duszy i czczym chwilom ziemi;
    Więc kładła w niego marzeń i myśli tysiące,
    225
    A słowa jej tak były łagodne, tak drżące,
    Że we wspomnieniach dziecka zlane, dały dźwięki
    Podobne do miłości zeznanej wyrazu.
    Miłość silniejsza niż śmierćOna umiała oczom nadać wzrok rozkazu
    I nieraz wstrzymać zamach samobójczej ręki.
    230
    On sam od siebie śmierci odsunął widziadło
    Dziwnym wynalezieniem cierpiącego życia.
    WizjaOn przed sobą przyszłości postawił zwierciadło
    I rzucał w nie obecne chwile — i z odbicia
    Wnosił, jaki blask przyszłe wspomnienia nadadzą
    235
    Obecnym chwilom życia. Taką myśli władzą
    Śmiech nieraz słyszał, wspomnień powtórzony echem,
    Smutny i połamany przyszłością niepewną,
    I na wesołą chwilę twarzą patrzał rzewną;
    A nieszczęście przyjmował półsmutnym uśmiechem,
    240
    Patrząc na nie z przyszłości. — Był to wzrok wędrowca,
    Co w drodze życia wstąpił na szczyty grobowca
    I stamtąd ściga mgliste rysy krajobrazów.
    Nieraz z dziewicą bory przelatywał ciemne;
    Gdy pod ich końmi iskry sypały się z głazów,
    245
    Mówili wzajem myśli głębokie, tajemne,
    Jak do snu kołysani — marzący jak we śnie.
    A dziecię, bólem uczuć złamane przedwcześnie,
    Po takich mowach ludzi chroniło się tłumu
    I biegło w ciemne lasy — tam na dzikie wrzosy
    250
    Kładło się bladą twarzą — sosn[12] słuchając szumu;
    Tam uspionemu[13] myślą wiatr rozwiewał włosy,
    A myśli rosły wielkie, ciemne, tajemnicze,
    Jak gwiazdy ogromnymi płynące obroty.
    ŚwiatłoLub w niebo kładł się twarzą — wtenczas na oblicze
    255
    Padało światło lasów — promień słońca złoty,
    Pocięty cieniem liści w marmurowe plamy.
    A potem w głębiach lasu wicher z szumem wzbity
    Nad głową mu odmykał gałęziste bramy,
    Skąd w ciemne myśli nieba spadały błękity.
    260
    Po trzech latach ów drugi młodzieniec powrócił,
    Biegły wschodnich narodów tłumaczyć się mową.
    W otwarte dziecka ręce z rozkoszą się rzucił
    I rzekł: „Odjeżdżam na wschód, w krainę palmową”. —
    A potem umilkł nagle.Przemiana, Szaleństwo, Tajemnica O jakże odmienny
    265
    Od marzącego dziecka — pobladł — jego oczy
    Obłąkane jak dawniej, lecz wzrok miały senny,
    Widać, że myśl, co niegdyś żywiła, dziś tłoczy
    I wbija go do ziemi. — Jakaś tajemnica
    Niedocieczona spała w rysach martwych lica.
    270
    Mało mówił — i tylko raz wśród dzikich sosen
    Wykrzyknął z obłąkaniem: „Ginę marzeń zdradą!
    Wysyłają mię w kraje bez zim i bez wiosen.
    Chcą mię zabić!” — a potem uśmiechnął się blado
    I resztę zamknął w serca głębokim tajniku.
    275
    Potem wziąwszy uściski matki, druhów, bratnie,
    Odjechał — i w drugiego dziecka imionniku
    Zapisał pożegnania wyrazy ostatnie:
    „Po długich latach, gdy wiek sił ukróci,
    Gdy będziesz myślą w złotej przeszłości się stawił,
    280
    Wspomnij na przyjaciela, który cię zostawił,
    Jak przeszłość zniknął, jak przeszłość nie wróci”.
    Wkrótce potem… pamiętam… o księżyca wschodzie
    Drugie dziecię wśród ciemnej dębowej ulicy
    Siedziało pochylone przy stopach dziewicy.
    285
    Z drzew opadały liście i w całym ogrodzie
    Zaledwo kilka kwiatów szronami srebrzystych;
    Na niebie ledwo kilka gwiazd zabłysło mglistych,
    Księżyc płynął samotny, las szumiał daleki.
    Tego wieczora dziecię ustami drżącemi[14]
    290
    Anioła snów dziecinnych żegnało na wieki;
    A potem bladą twarzą upadło do ziemi
    Jak zabite słowami, dumnym wstydem drżące.
    Bo dziecko miało dumę wielkiego człowieka
    Przeczuciem nakarmioną. Wtenczas lat tysiące,
    295
    Wtenczas mu w oczach przyszłość stanęła daleka,
    Świetna okrzykiem ludzi — a z tymi obrazy
    Obecna chwila czarnym łamała się cieniem,
    Odrzuconą miłością, dumą, oburzeniem,
    Serce jak kryształ w setne poryło się skazy
    300
    I tak wiecznie zostało. Wszystkie czucia skarby
    Ognistej wyobraźni rzucił na pożarcie,
    Wyobraźnia złotymi rozkwitała farby
    I kładła się jak tęcza na ksiąg białej karcie;
    Lecz nie było w niej wiary w szczęście ani w Boga.
    305
    Ludzie w nim mieli druha, w myślach świat miał wroga.
    On, w głębi duszy słysząc krzyk szczęścia daremny,
    Mścił się i gmach budował niedowiarstwem ciemny.
    Ta budowa, ciężkimi myślami sklepiona,
    Stała otworem ludziom, lecz by się w nią dostać,
    310
    Musieli wprzód jak wielcy szatani Miltona[15]
    Zmniejszać się i myślami przybrać karłów postać.
    Tak w rozstania godzinie młody anioł zginął…
    Wzniósł twarz… już nad nim młodej nie było dziewicy;
    Długo dumał… bo księżyc pół nieba przepłynął
    315
    I patrzał drugą stroną dębowej ulicy
    Jak lampa w końcu ciemnej klasztornej arkady.
    Młodzieniec zadumany patrzał w księżyc blady,
    Potem nagle uspioną budząc się pamięcią,
    Wydobył pismo, całą zamknięte pieczęcią;
    320
    I przy księżyca świetle czytał nieruchomy,
    Na nieznajomym liście podpis nieznajomy,
    A w głębi listu smutne kryły się nowiny.
    „Twój przyjaciel, wysłany w piramid krainy
    Jako drogman[16] poselstwa, zajechał po drodze
    325
    Do przyjaciół rodziców domu, trzy dni bawił…
    Niewinnej wesołości długie puścił wodze
    I przy lampie wieczornej powieści nam prawił.
    Wczoraj miał dalej jechać… Widzieliśmy rankiem,
    Jak po jesiennym liściu chodził smutny, cichy…
    330
    Potem konie pocztowe brzęknęły przed gankiem,
    Potem wielkie strzemienne podano kielichy…
    SamobójstwoŻegnał się — za łzy dawał wesołe uściski
    I pucharem o nasze puchary uderzył.
    Odszedł. Wtem ucztujących strzał przeraził bliski,
    335
    Tłumem biegliśmy w jego komnatę… już nie żył.
    Przez serce przeszła kula, a broń trzymał w dłoni.
    Spoczywa na rozdrożu — wśród leśnej ustroni.
    Ksiądz grób jego poświęcił, wierząc w zdanie tłumu,
    Że samobójstwo było w młodzieńcu chorobą
    340
    Obłąkania, ciemnoty, szału, nierozumu.
    Ten wypadek dóm[17] cały napełnił żałobą”.
    Oto jest romans życia nie skłamany w niczem[18]…
    Zabite głodem wrażeń jedno z dzieci kona,
    A drugie z odwróconym na przeszłość obliczem
    345
    Rzuciło się w świat ciemny… powieść nieskończona…

    Przypisy

    [1]

    półowa (daw.) — dziś: połowa. [przypis edytorski]

    [2]

    zgorżknieć (daw.) — dziś popr.: zgorzknieć. [przypis edytorski]

    [3]

    zmięszany (daw.) — dziś: zmieszany. [przypis edytorski]

    [4]

    trefić (przestarz.) — układać włosy w loki. [przypis edytorski]

    [5]

    synie — dziś popr.: synu. [przypis edytorski]

    [6]

    ślaz — malwa. [przypis edytorski]

    [7]

    wisznia (daw.) — dziś: wiśnia. [przypis edytorski]

    [8]

    Swedenburg — właść. Emanuel Swedenborg (1688–1772), naukowiec, filozof i mistyk, twórca doktryny związanej z wizjami Sądu Ostatecznego oraz koncepcji płciowego Anioła jako stadium życia duchowego człowieka. [przypis edytorski]

    [9]

    zardzawiałe (daw.) — dziś: zardzewiałe. [przypis edytorski]

    [10]

    poezją (daw. B. lp) — dziś: poezję. [przypis edytorski]

    [11]

    niemi (daw. N lm) — dziś: nimi. [przypis edytorski]

    [12]

    sosn — dziś: sosen; tu prawdopodobnie forma skrócona dla zachowania rytmu. [przypis edytorski]

    [13]

    uspiony — dziś popr.: uśpiony. [przypis edytorski]

    [14]

    drżącemi (daw. forma N. lm) — dziś: drżącymi. [przypis edytorski]

    [15]

    John Milton (1608–1674) — poeta i pisarz ang., autor poematu Raj utracony, w którym jest mowa o buncie aniołów pod wodzą Szatana. [przypis edytorski]

    [16]

    drogman — właść. dragoman (z arab.), tłumacz, pośrednik między mieszkańcami Bliskiego Wschodu a cudzoziemcami. [przypis edytorski]

    [17]

    dóm — dziś popr.: dom. [przypis edytorski]

    [18]

    niczem (daw. forma N lp) — dziś popr.: niczym. [przypis edytorski]

    15 zł

    tyle kosztują 2 minuty nagrania audiobooka

    35 zł

    tyle kosztuje redakcja jednego krótkiego wiersza

    55 zł

    tyle kosztuje przetłumaczenie 1 strony z jęz. angielskiego na jęz. polski

    200 zł

    tyle kosztuje redakcja 20 stron książki

    500 zł

    Dziękujemy za Twoje wsparcie! Uzyskujesz roczny dostęp do przedpremierowych publikacji.

    20 zł /mies.

    Dziękujemy, że jesteś z nami!

    35 zł /mies.

    W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na opłacenie jednego miesiąca utrzymania serwera, na którym udostępniamy lektury szkolne.

    55 zł /mies.

    W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na nagranie audiobooka, np. z baśnią Andersena lub innego o podobnej długości.

    100 zł /mies.

    W ciągu roku twoje wsparcie pozwoli na zredagowanie i publikację książki o długości 150 stron.

    Bezpieczne płatności zapewniają: PayU Visa MasterCard PayPal

    Dane do przelewu tradycyjnego:

    nazwa odbiorcy

    Fundacja Wolne Lektury

    adres odbiorcy

    ul. Marszałkowska 84/92 lok. 125, 00-514 Warszawa

    numer konta

    75 1090 2851 0000 0001 4324 3317

    tytuł przelewu

    Darowizna na Wolne Lektury + twoja nazwa użytkownika lub e-mail

    wpłaty w EUR

    PL88 1090 2851 0000 0001 4324 3374

    Wpłaty w USD

    PL82 1090 2851 0000 0001 4324 3385

    SWIFT

    WBKPPLPP

    x
    Skopiuj link Skopiuj cytat
    Zakładka Istniejąca zakładka Notka
    Słuchaj od tego miejsca

    Pora na chwilę przerwy :)

    Podoba Ci się nasza biblioteka? Wesprzyj ją drobną wpłatą, a otrzymasz wcześniejszy dostęp do prapremier!

    Lektury szkolne za darmo dla wszystkich dzieciaków? To możliwe! Wesprzyj Wolne Lektury 1,5% podatku!
    KRS: 0000070056
    Nazwa organizacji: Wolne Lektury

    Chcemy, aby każde dziecko w Polsce miało wygodny i bezpłatny dostęp do lektur szkolnych - zróbmy to razem! Wspieraj Wolne Lektury stałą wpłatą!
    Kliknij, by dowiedzieć się więcej >>>

    Wspieram, bo uważam że dostęp do wiedzy powinien być darmowy. Sam często korzystam z zasobów wolnelektury.pl więc wspieram jak tylko mogę.

    Adam Fidusiewicz

    Znajdź nasze książki na Legimi! Za każdym razem, kiedy czytasz lub słuchasz Wolnych Lektur w księgarni Legimi, wspierasz naszą bibliotekę - DZIĘKUJEMY!

    Co nowego na Wolnych Lekturach? Dowiesz się z naszego newslettera. Kliknij, by się zapisać.

    Przyjaciele Wolnych Lektur jako pierwsi mają dostęp do premierowych publikacji. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz >>>

    Audiobooki Wolnych lektur znajdziesz też na naszym kanale na YouTube.
    Czy wiesz, że jeśli włączysz subskrypcję, to pomożesz uwolnić kolejną książkę?

    Kliknij obrazek, by subskrybować!

    Wolne Lektury rozwijają się dla Ciebie. A co ty zrobiłeś dla Wolnych Lektur? Wesprzyj nas!

    Wolne Lektury to codzienna praca zespołu ludzi: koordynatorek, redaktorów, polonistów, programistek. Bez Twojego wsparcia nie damy rady rozwijać się dalej. Kliknij i dorzuć się!

    Dlaczego warto pamiętać o Kochanowskim, w jaki sposób zmiana akcentu może symbolizować bunt, jak rymować, aby prawie nikt nie zauważył, że rymujecie - wszystkiego dowiesz się słuchając Mistrzowskiej Szkoły Poezji.
    • NIP: 952-187-70-87
    • KRS: 0000070056
    • REGON: 017423865
    • Numer konta: 75 1090 2851 0000 0001 4324 3317
    Wolne Lektury to projekt prowadzony przez fundację Wolne Lektury.
    MKiDN
    Strona biblioteki Wolne Lektury powstała dzięki dofinansowaniu ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.