- Grób: 1
- Odrodzenie przez grób: 1
- Smutek: 1
- Strach: 1
- Tęsknota: 1
- Trup: 1 2
Kazimierz Przerwa-TetmajerPamięć — to cmentarz…
1Pamięć — to cmentarz: uczucia przeżyte
Człowiek w niej składa na wieczny spoczynek,
Na grobach sieje kwiat niezapominek
[1],
Z napisem rytym kładzie na nich płytę
5I krzyże wznosi wyciosane z drzewa,
Albo je w brązie lub złocie odlewa.
Kiedy się zalśni gwiazdami wybita
Kopuła niebios
[2]:
Gróbmyśl zwiedza mogiły,
Prostuje krzyże, co się pochyliły,
10Napis na głazie wykowany
[3] czyta — —
Przy jednej chwilę zatrzyma się trunie
[4],
Od drugiej szybko w dalszą drogę sunie.
Czasem bezwiedna
[5] ją zmusi potęga,
Iż płytę z grobu, choć z wstrętem, podważy:
15
Chce odejść — stopy jej z ziemią coś sprzęga,
W grób patrzeć musi, chociaż oczy kryje,
I drży, że trup w nim ohydny odżyje…
20Gdzie kwiat błękitny najbujniej się ściele:
Podźwiga płytę żądnie
[8], a nieśmiele — —
O nie!… Ten trup już nigdy nie powstanie!…
Próżno tęsknota do życia go woła
Płomieniem serca i płomieniem czoła
[9]…
25
Ze złożonymi na piersiach rękoma,
Długo myśl, stojąc cicha, nieruchoma,
W smutnej zadumie skroń ku ziemi chyli,
I przez łzy patrzy na krzyż szczerozłoty,
30Pełna dozgonnej, bezbrzeżnej tęsknoty…
Odrosną kwiatom zerwane kielichy;
Uwiędła trawa w czas chłodnej jesieni,
Znów się o złotej wiośnie zazieleni;
Słońce co rano ma świeże uśmiechy
[10],
35Choć się wieczorem za gór grzbiety schyla — —
Nie zmartwychwstaje zmarła szczęścia chwila.