Twe oczy jak pochodnie gorą[3], od których noc się rozpłomienia.

Wśród rzęs twe oko jak jezioro, które nadwodny gaj ocienia.

Twe usta są jak wiśni grona purpurą malowane ciemną.

Pierś twa jak brama, kędy[4] woje[5] wroga łoskotem trwożą stali.

Jak dwa gołębie piersi twoje, co na śnieżystej siedzą hali.

Twe słowa jak najsłodsze miody, jako szum cedrów[6] twoja mowa.

Jak dźwięczny szelest górskiej wody, jak zapach mirry[7] twoje słowa.

Jak płomień podczas nocy mroźnej tyś pożądany mnie i drogi.

Jak łódź do brzegu z fali groźnej spieszę, o luba, w twoje progi.

Pierś twą chcę czuć na moim łonie, w uściski pochwyć mnie palące.

Zstokrotnić chciałbym moje dłonie i ust, i źrenic mieć tysiące.

Ramiona twoje mnie unoszą, jak róża od gorąca mdleję[8].

Poję się twego tchu rozkoszą, jak palma w piaskach, gdy wiatr wieje.

Obłok zasłania me źrenice, w otchłań upadam, w głębię ciemną…

W oczach mych skrzą się błyskawice, ziemia zapada się pode mną…

O luby! szczęścia to godzina, nad wszystkie życia chwile święta.

O luba! chwila to jedyna, gdy się o śmierci nie pamięta.

Dziecko, Śmierć, MądrośćMądrym i pięknym będzie dziecię, którem poczęła w tej godzinie.

Jak w pączku często kona kwiecie, w łonie niech twoim dziecko zginie.

Od zgrozy ciało me drętwieje — — przecz[9] słowu dałeś wyjść strasznemu?

Li tylko to, co nie istnieje, o luba, nie podlega złemu.