„Przybyłem na wieś, rzekł, aby zrobić przyjemność pani domu, z którą jestem nie najgorzej. Wprawdzie...
— No, ale dzisiaj toś się pan nie ukrywał ze swoimi amorami — mówił ze smutnym uśmiechem...
Witold nieśmiało z daleka ukłonił się Irence, wybąknąwszy coś niewyraźnie. Jego humor, żarty urwisa, cynizm...
— Halt — zapiszczał głos Witolda z bocznego numeru: — Cóż to za ładna panna z tobą? Gdzieś...
Zasadniczo jest to postać charakterystyczna dla literatury oświeceniowej, w której wyśmiewano typ młodzieńca modnego (wedle francuskich, nienarodowych wzorów), niepoważnego, lekkomyślnego, zajętego przede wszystkim strojami i blichtrem życia towarzyskiego (szczególnie tego dworskiego — stanowiła negatywny wzorzec osobowy.
