A przedwczoraj pani mi przecież już przyrzekła…
Tak mnie pan męczył. Nie...
Nagle na jej stoliku pojawił się list.
— Dziękuję — rzekła Else, która natychmiast rozpoznała charakter pisma...
Panna Ræder wciąż próbowała ją namawiać. Wreszcie Else zgodziła się, że pielęgniarka sama przeczyta list...
Po śniadaniu Else poprosiła o przybory piśmiennicze i, leżąc na boku w łóżku — czuła się...
Po południu dostała atrament i papier i napisała między innymi: „Ale choć jestem umysłowo chora...
W liście do Hieronimusa Else dała słowo, że jeśli niańka będzie mogła przyjść, ona nie...
Zanim Else poszła do łóżka, skorzystała z okazji, by napisać jeszcze więcej do Knuta na...
— Miałem zresztą przekazać pani to — na stoliku przed nią Hieronimus położył list.
Od razu poznała...
W czasach ,,przed-emailowych" list stanowił ważny, materialny dowód np. czyjegoś uczucia, znak życia kogoś przebywającego daleko, czy też — jak w III części Dziadów, w scenie u Senatora — świadectwo czyjegoś poparcia, którego nie sposób zignorować. Właśnie materialność listu grała istotną rolę. Krój liter mógł zdradzać emocje piszącego, podobnie jak np. atrament rozmyty łzami itp. Bohaterowie literaccy piszą do siebie listy, czytają je sobie (warto tu przypomnieć sobie przezabawną scenę dyktowania listu przez Cześnika w Zemście Fredry); listy zawierają ważne informacje, a ujawnienie treści listu wyznacza często punkt zwrotny akcji. List ma w literaturze bogatą tradycję, sięgającą starożytności i stanowi ,,gatunek w gatunku", jeśli pojawia się w powieści; warto zaznaczyć, że w przypadku powieści epistolarnej należy postępować ostrożnie wskazując temat listu w tekście.
