Bóg jest domniemaniem: lecz któż zdoła wypić całą mękę tego domniemania, nie przypłaciwszy jej życiem...
A nie wiem, aby między wszytkimi nie była naprzedniejsza prawda, bo iście wiele na tym...
A jakoż się tu o taki żywot nie starać? A jakoż o nim nie myślić...
Więc sobie tu na starość dopiro groby kują, alabastry, marmury, i insze rozliczne kamienie łamią...
Wobec tego, że śmiertelność w sposób zasadniczy określa kondycję ludzką, rozmaite strategie zapewnienia sobie nieśmiertelności stanowią zbiór podstawowych działań we wszystkich kulturach (por. Z. Bauman, Śmierć i nieśmiertelność. O wielości strategii życia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998 ISBN 83-01-12694-9). Wśród strategii tych wymienić można: stawianie pomników, kult przodków, celebrowanie starożytności rodów (przy pomocy otaczanych czcią portretów, herbów i siedzib przodków, lub choćby ruin tych siedzib), a także mistyki narodu, zapewnianie sobie sławy, by przetrwać w pamięci potomnych (dzięki historycznym czynom czy dziełom literackim, z czym wiąże się motyw exegi monumentum), wreszcie strategią nieśmiertelności jest przedłużanie trwania rodziny przez posiadanie dzieci, noszących później to samo nazwisko, dziedziczących cechy i własność przodków.
