Jan Kasprowicz
Taniec zbójnicki
Ach!
Dziś nam tonąć w łzach:
Janosik nie żyje,
Czarny dół go kryje,
A pałasz...
ZBIÓRKA KRYZYSOWA
Potrzebujemy 125 tys. zł do końca 2024 roku, żeby móc dalej funkcjonować. Dlaczego?
Jan Kasprowicz
Taniec zbójnicki
Ach!
Dziś nam tonąć w łzach!
Janosik nie żyje,
Czarny dół go kryje,
A pałasz...
Jan Kasprowicz
VI (Ach! nieraz mi się zdaje...)
Lecz wraz ku memu łonu
zbliża się lęk ponury:
Ach! widzę, jak, okryta
w całuny...
Jan Kasprowicz
XV (Miała rolę, sprzedali jej rolę...)
Wędrowała od wioski do wioski:
Tu się najmie do żniwa, tam pierze,
Pokąd lata, pokąd...
Jan Kasprowicz
XXV («Umarł?»... «Umarł»... «Takie lata zdradne...)
«Umarł?»… «Umarł»… «Takie lata zdradne,
Człek snać młody, a jednak już stary»…
Ale pogrzeb kosztuje...
Stanisław Korab-Brzozowski
O przyjdź
O przyjdź, jesienią —
Owiana skargą tęskną, rzewną
żurawi,
W dal płynących szarą niebios tonią,
tchnąca...
Wincenty Korab-Brzozowski
Powinowactwo cieni i kwiatów o zmierzchu
Księżyca łódź pomyka w dal,
Unosząc Kwieciarkę w zaświaty —
Mróz warzy Kwiaty,
— Kamelie, akacje, lilie...
Wincenty Korab-Brzozowski
Świetlanej pamięci brata mojego Stanisława poświęcam
Przed odjazdem napisał: «Żegnam! Za mą trumną
Nikt z was pewnie nie pójdzie?… Żyłem wedle...
Wincenty Korotyński
Przednówek
— Żebyż to, Boże, nim dusza wyleci,
Okruchę chleba… nie dla mnie — dla dzieci…
Wyleci — pewno...
Wincenty Korotyński
Sierota
W żółtym piasku ojciec leży
Na wybrzeży;
Matka ojca nie przeżyła —
I mogiła
Zasypała jej...
Motyw: Śmierć
Śmierć stanowi najistotniejszy problem egzystencjalny, określa kondycję ludzką. Jest wyzwaniem dla dumy z osiągnięć człowieka w opanowywaniu i poznawaniu świata oraz siebie samego dzięki rozumowi, nauce i coraz doskonalszej technice. Śmierć niweczy wszystkie usiłowania i wszystkie nadzieje. Zagraża w każdej chwili i właściwie przez cały czas podgryza życie człowieka jak robak drążący pień drzewa, by na końcu je powalić. „Bo na tym świecie Śmierć wszystko zmiecie, / Robak się lęgnie i w bujnym kwiecie” — pisał Antoni Malczewski (Maria). Upływ czasu, przemijanie przypomina o tym, że w końcu przeminie wszystko. Nic na świecie nie daje — wobec świadomości nieuchronnej śmierci – trwałego oparcia; stąd rodzi się myślenie o marności wszystkiego. Postawa taka: patrzenia na świat w perspektywie zagrożenia zniszczeniem i śmiercią rodzi melancholię, która do surowego vanitas dodaje tęsknotę za tym, co było (stąd pewna predylekcja do ruin). Zajęciem melancholika jest wspominanie i nieukojona żałoba; (zob. też: trup, grób, gotycyzm, pogrzeb, nieśmiertelność).
