Potrzebujemy Twojej pomocy!
Na stałe wspiera nas 448 czytelników i czytelniczek.
Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?
Co usty mówisz, byś w sercu myśliła,
Barzo byś mię tym, pani, zniewoliła;
Ale kiedy...
Jan Kochanowski
Na nieodpowiedną
Odmów, jeślić nie po myśli; daj, masz li dać wolą;
Słuchając słów niepotrzebnych aż mię...
Jan Kochanowski
Na niesłowną
Miałem nadzieję, że mi zyścić miano,
Tak jako było z chucią obiecano;
Ale co komu...
Jan Kochanowski
Na niesłownego
Powiem ci prawdę, że rad obiecujesz,
A obiecawszy, potym się nie czujesz;
Fraszką by cię...
Maria Konopnicka
Rota
Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród.
Nie damy pogrześć mowy,
Polski my naród, polski lud...
Wincenty Korab-Brzozowski
Symbole
Wszystko co było, było tylko snem…
Ale sen każdy posiada znaczenie,
A ja w swym...
Julian Kornhauser
Zagadka
Jaki duży ten świat!
Nawet czerwona chorągiewka
jest mniejsza niż horyzont.
Nawet pękata kropelka
nie...
Paweł Kozioł
Drzwi
ja niby wiem żem drzwiami w których stanął
gandalf języka i że trzeba go
prosić...
Motyw: Słowo
Jest słowo stwórcze — to, które było na początku według Ewangelii Jana oraz słowo poetyckie — również tworzące światy. Poeci romantyczni chętnie odwoływali się do tej pierwotnej, ewangelicznej boskiej mocy słowa. Byli jednak i sceptycy, którzy, jak Hamlet w książkach widzieli tylko pustkę słów („Słowa, słowa, słowa”) nie docierających do istoty rzeczywistości. Słowo łączy się więc tematycznie z hasłami takimi jak stworzenie, twórczość, poeta, literat, książka. W romantyzmie trwała dyskusja nad etymologią nazwy Słowian; jedni uważali, że pochodzi ona od sławy, inni, że od słowa (pierwsza koncepcja podkreślała w ukształtowaniu słowiańskiej tożsamości rolę walecznych, bohaterskich czynów orężnych, druga — rolę poetów).