Kula, nie szalej! Kupiłem kwiatów dla niej!
Lepiej było dać jej gotówką.
Tyś...
Cóż pani brak? Pani młoda, śliczna — artystka — tylko się śmiać. Pani jeszcze nic nie przeszła...
Zdaje mi się, ona z teatru?
Tak, ale to takie dopiero coś nie coś...
Dałaby Stefka parę szóstek!
Ta idź do cholery… jak mówię, że nie mam, to...
To Osterlo — ta z chórów dostała dziś taką rolę. My bardzo się naradzały, co to...
Masz tekturę?
Weź jaką okładkę. Ja zawsze okładkami zeluję...
A ja z nim mam na pieńku.
Ze mną?
Jak Stefka przyrzeknie, iż będzie się przyzwoicie zachowywać, to może jeden z moich przyjaciół przyjdzie...
No a teraz raz dwa… muszę się uczyć Julii… dawajcie balkon! Mam zadane na jutro...
Motywem tym oznaczamy opisy kondycji, losu i problemów artystów w ogóle, jak również wskazujemy charakterystyczne fragmenty przedstawiające poszczególne postaci artystów różnych dziedzin. Wśród przykładów ilustrujących treściową zawartość tego motywu można wskazać np. obraz Boga-artysty (architekta, twórcy świata) w Pieśni XXV (Ks.II) Jana Kochanowskiego, czy Konrada — bohatera III cz. Dziadów Mickiewicza — poety i samotnika, który odnajduje ukojenie w sztuce.
