Wesprzyj Wolne Lektury 1,5% podatku — to nic nie kosztuje! Wpisz KRS 00000 70056 i nazwę fundacji Wolne Lektury do deklaracji podatkowej. Masz czas tylko do końca kwietnia :)

François-Marie Arouet (Voltaire / Wolter), Historia dobrego bramina

Pobieranie e-booka

Wybierz wersję dla siebie:

.pdf

Jeśli planujesz wydruk albo lekturę na urządzeniu mobilnym bez dodatkowych aplikacji.

.epub

Uniwersalny format e-booków, obsługiwany przez większość czytników sprzętowych i aplikacji na urządzenia mobilne.

.mobi

Natywny format dla czytnika Amazon Kindle.

Stary bramin wydaje się mieć w życiu wszystko, czego potrzebuje — jest bardzo mądry i cały czas zgłębia wiedzę, a kiedy nie ma ochoty na filozofowanie, może spędzać czas w towarzystwie trzech pięknych żon.

Pewnego dnia stwierdza jednak, że chciałby się nigdy nie urodzić. Gdy przychodzi mu wytłumaczyć dlaczego, wyjaśnia, że tak naprawdę nie rozumie niczego i nie zna odpowiedzi na pytania, które często zadają mu inni. Uważa, że czyni go to nieszczęśliwym.

Historia dobrego bramina to jedna z licznych powiastek filozoficznych Woltera, jednego z najważniejszych i najbardziej kontrowersyjnych filozofów francuskiego oświecenia. Została napisana w 1759 roku. Filozof rozważa w niej istotę szczęścia — przyrównuje dobrobyt mędrca z zakorzenioną w wierze codziennością prostej, starszej kobiety.

Ta książka jest dostępna dla tysięcy dzieciaków dzięki darowiznom od osób takich jak Ty!

Dorzuć się!

O autorze

François-Marie Arouet (Voltaire / Wolter)
Aut. Nicolas de Largillière, domena publiczna, Wikimedia Commons

François-Marie Arouet (Voltaire / Wolter)

Ur.
21 listopada 1694 w Paryżu
Zm.
30 maja 1778 w Paryżu
Najważniejsze dzieła:
Listy o Anglikach albo listy filozoficzne (1734), Kandyd czyli Optymizm (1759), Traktat o tolerancji (1763)

Właśc. François-Marie Arouet. Pisarz fr., jeden z czołowych popularyzatorów myśli Oświecenia. Parał się wszelkimi gatunkami literackimi, od epopei (Henriada 1728, La Pucelle D'Orleans 1762), przez tragedie sceniczne (Edyp 1718, Mahomet 1741, Meropa 1743) po naukowe prace historyczne (Wiek Ludwika IV 1751, L'essai sur les meurs 1756). Największą jednak poczytność zyskały jego drobne utwory, szczególnie dowcipne, zawierające bezkompromisowe, trzeźwe sądy o świecie powiastki filozoficzne (Zadig albo Przeznaczenie 1747, Mikromegas 1752, Kandyd, Prostaczek 1767) oraz utwory publicystyczne. Interesował się najważniejszymi problemami swojej epoki: filozofią Locke'a i fizyką Newtona. Korespondował z carycą Katarzyną, polemizował z Leibnizem, służył na dworze króla Francji i króla Prus. Ostatecznie osiadł w dobrach położonych częściowo we Francji (majątek Delice), częściowo w Szwajcarii (Ferney), zapewniając sobie niezależność jeśli chodzi o twórczość artystyczną i publikacje oraz wcielając ideały oświeceniowe w życie w organizacji i administracji swoich majątków ziemskich. Do ostatnich chwil życia nie porzucił pióra. Stał się wzorcową postacią europejskiego intelektualisty.