Poradnik rzymskiego poety o kosmetykach do pielęgnacji cery kobiecej.
Napisany przez Owidiusza w formie lekkiego poematu dydaktycznego, powstał przed jego słynną Sztuką kochania, w której poeta wspomina swoją „książeczkę mówiącą o kosmetyce”. Niestety z pierwotnego utworu do naszych czasów zachowało się tylko początkowe sto wersów. Połowa z nich stanowi wstęp, w którym autor chwali dbałość kobiet o strojenie się, zdobienie, o urodę i atrakcyjność. Druga część zachowanego tekstu zawiera pięć przepisów na kosmetyki do twarzy. Nie wiadomo, czy są to receptury faktycznie stosowanych wówczas przez Rzymianki specyfików. Jednak wskazywane w nich składniki inni autorzy starożytni podają jako skuteczne na skórę lub mające zastosowanie przy wytwarzaniu maści, a niektóre, jak ziarna pszenicy i białko jaj kurzych, są stosowane do wytwarzania produktów do pielęgnacji cery również dziś.
Poradnik O kosmetyce twarzy kobiecej w oryginale został napisany dystychem elegijnym, ulubionym metrum poetów starożytnych dla krótszych utworów, mniej podniosłym niż epicki heksametr. Utwór przetłumaczył na język polski Tadeusz Myśliński, nadając mu formę popularniejszego w naszej literaturze ośmiozgłoskowca, typowego dla lżejszych form.
