Wespazjan KochowskiPsalmodia polskaPsalm XXV

Psalm 67[2]

Na wstępny bój wójsk chrześciańskich z Turczynem

Niech powstanie Bóg, a rozproszą się nieprzyjaciele Jego; niech uciekają przed Nim, którzy Go nienawidzą.

Jako silny wiatr piaski rozwiewa albo jako wosk od ognia topnieje; tak niechaj się wniwecz obrócą przeciwnicy Izraela prawowiernego.

Tak ci, co krew jego w nienawiści mają, jako i którzy dobrego prowadzenia braci swojej zazdroszczą.

Których zjadła nienawiść suszy, żeby woleli widzieć przeważających poganów niż wiernego ludu tryumfy.

Ale nie ucieszy się obłuda, ani się powiedzie prezumcji[3]; która jako pierwszego nie cierpi, tak ani równego mieć nie chce.

A wyprawnego serca śpiewajcie psalm Bogu; i między alarmem rycerskim dajcie chwałę temu, który wstąpił na zachód, a Pan jest Imię jego.

Radujcie się wierni, mając Boga, sierót ojca i łaskawego sędziego wdów; trwożącego nieprzyjaciół i konfundującego[4] zazdrosnych.

Gotowy jest Pan złamać łuk bisurmański i pokruszyć potęgę jego; i powrzucać w ogień armaty znamieniem miesiąca[5] piętnowane.

On wywiedzie z ciężkiej niewoli jęczące więźnie: i zwiedzionym poturnakom[6] da się obaczyć, którzy chrzest wodny, brzydką obrzeską zakrwawili.

Teraz wychodź Panie przed ludem Twoim, tak jakoś niegdy[7] był na puszczy Izraelowi przewodnikiem.

Zatrząśnij okręgiem ziemi pod niemi, i strzałami piorunów uskrom[8] harde dziewiesiły, którzy na wojnie wszystkę[9] pokładają w szczęściu sprawiedliwość.

Okurz ogniem gniewu Twojego naród wszeteczny, który ma za wspaniałe dzieło gaurom[10] wiary nie dotrzymywać[11].

O, jako piękna rzecz widzieć jednego kościoła lud pod znakiem krzyża zgodnie wojujący i patrzeć, że mieszkają jednych obyczajów bracia w domu pańskim.

Jako arcychwalebna[12], sercem i ręką tłumić niewolniczej Agary[13] plemię; które się dobrego Izraela krwi nigdy nasycić nie może.

Patrz, jakie postępowanie chrześciańskich hufców do boju, postępowanie prawie samego Boga zgodę kochającego, i w zjednomyślności mającego upodobania.

Lewą rękę w szyku rzesza Teutonów otrzymała, aby bliższa była serca Wiedeń ratować, uwalniając gniazdo orła dwugłownego.

Po prawej stronie rozciągnął konny Sarmata ochotne pod białym orłem chorągwie, z któremi lekki wiatr igrając, w sam ich majdan pogański popędza.

W najcelnych pułkach, stanął koronat szablą groźny, który jako mądrze berłem, tak mężnie w boju władnie[14] żelazem.

Broń, Religia, Król, PrzywódcaWięc że poganin szablą zawojował tak wiele prowincji chrześciańskiej; takowąż bronią trzeba było zawojowane odbierać.

Godny piramid dla wiecznej pamiątki widoku, jako pierwszy na szańce Jan III zdrowie dla wiary niesie, w którego zdrowiu było zdrowie całej Europy.

Przy nim i Beniamin młodziuchny w też tropy idzie, i mężnego ojca trybem, na obławy wojenne bark i niedoszłe pazury wprawuje[15].

Znamienite potem książęta Alemanom swoim przodkowały, Sakson i Lotaryng, i stały w wierze Bawarczyk.

Po drugiej stronie szli w sprawie hetmani polscy, okazali urodą, ale daleko więcej męstwem zaleceni: Jabłonowski z Sieniawskim.

Na zejściu Briarens storęki siły swe dzieli, jednymi miasto oblężone trapi, drugimi wstępnym bojem chrześcianom pole daje.

A jak dwie chmury zwarte grzmotami strasznemi ziemi grożą i pioruny strzelają; tak i tam całe hemisferium[16] burzliwa wrzawa zamięsza.

Bóg, Wojna, ModlitwaTeraz, Panie, posiłkuj mocą Twoją; niechaj z nami będzie; ukrzep ręce i przywiedź do skutku oczekiwania nasze.

Pogrom zwierze trzcinne i rozpędź zgromadzenie byków między krowami; a parchowaty kozieł, rozczosnąwszy kopyto, niechaj nam dalej pozorem[17] straszny nie będzie.

Rozprósz naród, który się wojną tuczy, posyp solą łakomą pijawkę, co się chciwie krwi naszej opiła.

Niech zagrzmi znowu w Egipcie wielowładna ręka Twoja; a zaraz Pers i Murzyn, i odległa China poda ręce swoje Bogu.

Dziwny jest Bóg w mocy Swojej, Bóg izraelski; ten da moc i siłę ludowi swemu; niech będzie Bóg błogosławiony.

Któremu w Trójcy świętej jedynemu cześć i chwała po wszystkie wieki wieków, Amen.