Ledwie pieśń pierwsza przebrzmiała chórem, ze swymi zwrotkami, dała się słyszeć druga. Chóry dalekie odpowiadały...
— Kneziowscy ludzie… Hej! Do grodu jedziemy, do stołba. I ten z nami. A wy byliście...
Mało było robót na polu i w domu, przy których by ówczesnym obyczajem wszystkich Słowian...
Gdy mały Gerda wszedł zziębły i siny, a od progu posłyszał te pieśni, które niegdy...
Wtem na skraju lasu ujrzano starego ślepca, którego małe prowadziło chłopię i oczy się ku...
— Kiedy Lecha plemienia nie stało, nie stało… Swobody się ziemianom zachciało, zachciało… Zachciało się swobody...
Smerda drzemał, Hengo, brwi ściągnąwszy, coś rachować się zdawał, gdy Sambor w dali głos ludzki...
— Wisło biała, matko biała, czemu mętne wody twoje? Jakże mętne być nie mają, kiedy do...
Stary Słowan, mało co zjadłszy, napił się trochę i znowu się wziął do weselszej znajomej...
Dziewczęta koło dzieży stały i sypały w nią siedem miarek mąki jak śnieg białej, lały...
Hasłem tym zaznaczaliśmy fragmenty mówiące o śpiewie jako jednej z form sztuki, wywołującej szczególne wzruszenia, będącej połączeniem muzyki i słowa (często poezji), ale wskazywaliśmy też niektóre z miejsc w tekście, gdzie bohaterowie śpiewają. Są to miejsca znaczące, np. to, że w „Hamlecie” Ofelia śpiewa jest po części sygnałem jej obłędu, po części zaś sygnałem pewnej zmiany charakteru samego tekstu — dziewczyna na swój sposób dokonuje oceny moralnej bohaterów, pokazuje, że dokonała rozpoznania rzeczywistej sytuacji.
