Potrzebujemy Twojej pomocy!

Na stałe wspiera nas 449 czytelników i czytelniczek.

Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?

Motyw: Zima

Epika

powieść fantastyczna Starożytność Renesans Barok Oświecenie Romantyzm Pozytywizm Modernizm Dwudziestolecie międzywojenne Współczesność Aforyzm Hans Christian Andersen Bajka ludowa Baśń Tadeusz Borowski Stanisław Brzozowski Stefania Buda Frances Hodgson Burnett Karel Čapek Anton Czechow Maria Dąbrowska Charles Dickens Antonina Domańska Ignacy Drygas Aleksander Dumas (ojciec) Dziennik Epos Aleksander Fredro Johann Wolfgang von Goethe Kenneth Grahame Jacob i Wilhelm Grimm Knut Hamsun Fryderyk Hebbel Paul Heyse Zygmunt Kaczkowski Eleonora Kalkowska Jędrzej Kitowicz Maria Konopnicka Janusz Korczak Ignacy Krasicki Zygmunt Krasiński Józef Ignacy Kraszewski Ksenofont Legenda Jeanne-Marie Leprince Bolesław Leśmian Leo Lipski Kornel Makuszyński Gustav Meyrink Adam Mickiewicz Helena Mniszkówna Izabela Moszczeńska-Rzepecka Zofia Nałkowska nie dotyczy Friedrich Nietzsche Nowela Opowiadanie Artur Oppman Eliza Orzeszkowa Ferdynand Ossendowski Pamiętnik Poemat Poemat heroikomiczny Adelheid Popp Poradnik Wacław Potocki Powieść powieść dla dzieci i młodzieży Powieść epistolarna powieść historyczna powieść obyczajowa Powieść poetycka powieść przygodowa Bolesław Prus Publicystyka Maria Ratuld-Rakowska Edward Redliński Mikołaj Rej Reportaż podróżniczy Władysław Stanisław Reymont Feliks Salten Satyra Bruno Schulz Henryk Sienkiewicz Jan Słomka Johanna Spyri Robert Louis Stevenson Traktat Mark Twain Jean Webster Stefan Żeromski Jerzy Żuławski

Motyw: Zima

Pora roku kojarzona z dreszczem zimna i smutku zarazem, została zilustrowana chociażby w Królowej śniegu Andersena czy Chłopach Reymonta. W literaturze zima jawi się jako niezwykle trudny okres, będący wyzwaniem dla kondycji i zaradności człowieka. Monochromatyczny krajobraz uwydatnia ślady ludzkiej działalności i postępu w okiełznaniu niesprzyjających warunków środowiska. Opisy zimy mogą być ponadto obrazami swoistego piękna przyrody, pokrytego lśniącym lodem i śnieżnobiałym puchem. Bywa wykorzystywana jako metafora śmierci, ponieważ jest to czas obumarcia natury.