Przypisy

konfuzja (z łac.) — zmieszanie, niepewność. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — zmieszanie, zakłopotanie. [przypis edytorski]

konfuzja (z łac.) — zmieszanie, zawstydzenie. [przypis edytorski]

kongestia (z łac.) — chorobliwy napływ krwi do jakiegoś organu. [przypis edytorski]

kongruencja (z łac. congruere: iść razem, zgadzać się) — zgodność, harmonia. [przypis edytorski]

kongruencja (z łac.) — zgodność, odpowiedniość. [przypis edytorski]

koniektura (z łac. coniectura: domysł, przepowiednia) — przest.: przypuszczenie, wniosek oparty na domysłach. [przypis edytorski]

koniugacja (z łac.) — odmiana czasownika. [przypis edytorski]

koniunkcja (z łac.) — położenie planet, w którym sprawiają one wrażenie, jakby znajdowały się w jednym punkcie na niebie. [przypis edytorski]

koniunktura (z łac.) — tu: sytuacja, splot okoliczności. [przypis edytorski]

koniunktury (z łac. coniunctura: mające się połączyć) — powiązania. [przypis edytorski]

konkludować (z łac.) — kończyć, dochodzić do wniosku końcowego. [przypis edytorski]

konkludować (z łac.) — wnioskować. [przypis edytorski]

konkordia (z łac.) — zgoda. [przypis edytorski]

konkordować (z łac. concordo: zgadzam się, od con: z, wspólnie, cors, cordis: serce) — tu: zgadzać się, być jednej myśli. [przypis edytorski]

konkreskować (z łac.) — przybierać kształt. [przypis edytorski]

konotatka (z łac.) — wpis; tu: blizna po ranie zadanej przez pana Wołodyjowskiego. [przypis edytorski]

konsens (z łac.) — zgoda. [przypis edytorski]

konsens (z łac.) — zgoda, zezwolenie. [przypis edytorski]

konserwacja (daw., z łac.) — zachowanie, utrzymanie. [przypis edytorski]

konserwować (daw., z łac.) — przechowywać w niezmienionym, nienaruszonym stanie. [przypis edytorski]

konserwować (daw., z łac.) — zachowywać. [przypis edytorski]

konserwować (z łac.) — tu: zachować przy życiu, ocalić. [przypis edytorski]

konskrypcjonista (daw., z łac.) — poborowy, mężczyzna podlegający poborowi do wojska. [przypis edytorski]

konsolacja (z łac.) — pociecha. [przypis edytorski]

konsolacja (z łac.) — pocieszenie, pociecha. [przypis edytorski]

konsolacja (z łac.) — pocieszenie. [przypis edytorski]

konsolacja (z łac.) — ulga, pociecha. [przypis edytorski]

konsolidacja (z łac.) — połączenie, zjednoczenie. [przypis edytorski]

konsolować (z łac.) — pocieszać. [przypis edytorski]

konstytucja (tu daw., z łac.) — uchwała, ustawa, rozporządzenie. [przypis edytorski]

konsyderacja (daw., z łac.) — szacunek, poważanie. [przypis edytorski]

konsyderacja (z łac.) — rozważanie, rozmyślanie, refleksja. [przypis edytorski]

konsyderacje (z łac.; przestarz.) — rozważania, roztrząsania. [przypis edytorski]

konsyderacje (z łac.) — rozważania. [przypis edytorski]

konsyliarz (z łac.) — doradca. [przypis edytorski]

konsylium (daw., z łac.) — rada, doradzanie; narada w jakiejś ważnej sprawie. [przypis edytorski]

konsylium lekarskie (z łac. consilium) — narada lekarzy przeprowadzana np. w celu rozpoznania choroby i ustalenia sposobu leczenia. [przypis edytorski]

konsystencja (z łac.) — tu: zakładanie obozu, obozowanie. [przypis edytorski]

konsystorz (z łac. consistorium: zgromadzenie) — daw. określenie kurii biskupiej zbierającej się, aby rozstrzygać sprawy administracyjno-sądownicze dotyczące kościoła katolickiego w danej diecezji (tj. terytorium podległego danemu biskupowi). [przypis edytorski]

konsystorz (z łac. consistorium: zgromadzenie) — w Kościołach protestanckich: rada diecezji lub Kościoła, stanowiąca najwyższą władzę administracyjno-sądową. [przypis edytorski]

konsystorz (z łac.) — tu: zgromadzenie kardynałów pod przewodnictwem papieża a. zgromadzenie kurii rzymskiej. [przypis edytorski]

konsystorz (z łac.) — zebranie, zgromadzenie określonego gremium w celu rozwiązania ważnych spraw. [przypis edytorski]

konsystujący (z łac.) — stacjonujący, przebywający. [przypis edytorski]

kontempt (z łac.) — lekceważenie, pogarda. [przypis edytorski]

kontempt (z łac.) — obraza, pogarda, lekceważenie. [przypis edytorski]

kontempt (z łac.) — pogarda, lekceważenie. [przypis edytorski]

kontempt (z łac.) — pogarda. [przypis edytorski]

kontentacja (z łac.) — rekompensata. [przypis edytorski]

kontentacja (z łac.) — zadościuczynienie. [przypis edytorski]

kontentacja (z łac.) — zadowolenie. [przypis edytorski]

kontentacja (z łac.) — zadowolenie; tu: nagroda, zadośćuczynienie. [przypis edytorski]

kontenta (daw., z łac.) — zadowolona. [przypis edytorski]

kontent (daw., z łac.) — zadowolony. [przypis edytorski]

kontent (przestarz., z łac.) — zadowolony. [przypis edytorski]

kontent (z łac.) — zadowolony. [przypis edytorski]

konterfekt (daw., z łac.) — wizerunek, obraz, portret. [przypis edytorski]

kontorsja (z łac.) — skręcenie, wykrzywienie. [przypis edytorski]

kontorsja (z łac.) — wykrzywienie, skręcenie; skręt. [przypis edytorski]

kontradykcja (z łac. contradictio) — sprzeciw. [przypis edytorski]

kontradykować (z łac.) — sprzeciwiać się. [przypis edytorski]

kontrawencja (łac.) — przekroczenie jakiegoś prawa, ustawy, umowy; termin najczęściej używany w odniesieniu do łamania praw celnych i podatkowych. [przypis edytorski]

kontrować (przestarz., z łac.) — sprzeciwiać się, zaprzeczać. [przypis edytorski]

kontrować (z łac.) — sprzeciwiać się. [przypis edytorski]

kontrowers (z łac.) — sprzeczka, różnica zdań. [przypis edytorski]

kontrybucja (z łac. contributio: składka) — pieniądze, które zwyciężeni muszą zapłacić zwycięzcy; podatek wojenny. [przypis edytorski]

kontumelia (z łac.) — zniewaga. [przypis edytorski]

konwikcja (daw., z łac.) — przekonanie. [przypis edytorski]

konwikcja (daw., z łac.) — wykazanie, udowodnienie komuś winy; pewność, przekonanie co do czegoś. [przypis edytorski]

kordiał (daw.; z łac. cor, cordis: serce) — mocny trunek; niegdyś: przyrządzana na ziołach nalewka uważana za lek wzmacniający serce. [przypis edytorski]

kordialnie (z łac. cor, D. cordis: serce, cordialis: serdeczny) — serdecznie, przyjaźnie. [przypis edytorski]

kordialnie (z łac.) — serdecznie. [przypis edytorski]

kordialny (z łac.) — serdeczny. [przypis edytorski]

kreatura (daw., z łac.) — osoba zawdzięczająca swoją pozycję komuś wpływowemu, wykreowana przez kogoś. [przypis edytorski]

kreatura (daw., z łac.) — osoba zawdzięczająca swoją pozycję komuś wpływowemu, wykreowana przez kogoś. [przypis edytorski]

kredo a. credo (z łac. credo: wierzę) — wyznanie wiary, tekst odmawiany w liturgii katolickiej w niedziele i święta; Piłat w kredzie — mowa o fragmencie wyznania wiary, gdzie mówi się o Jezusie Chrystusie, że został „umęczon pod Ponckim Piłatem”, tj. był sądzony i skazany na tortury i śmierć przez rzymskiego prefekta Poncjusza Piłata. Poza Bogiem Ojcem, Duchem Św., Jezusem i jego matką Maryją, Poncjusz Piłat jest jedyną osobą wymienioną z imienia w tekście Credo. [przypis edytorski]

kredytować (z łac. credo: wierzę, ufam) — tu: dawać wiarę, uważać za prawdę. [przypis edytorski]

krescencja (z łac.) — dosł. wzrost; tu: oprocentowana lokata. [przypis edytorski]

krescencja (z łac.) — plon, urodzaj. [przypis edytorski]

krezus (z łac.) — bogacz. [przypis edytorski]

Krucygier (z łac.) — krzyżak. [przypis edytorski]

Krukis suum est deus qui religiose colitur ab Budraicis hoc est fabris ferrariis (łac.) — Kurkus jest bogiem świń, który jest wiernie czczony przez Budraicis, to jest kowali żelaza. [przypis edytorski]

kryminał (z łac. crimen: zbrodnia, criminalis: zbrodniczy) — czyn występny, przestępstwo, zbrodnia. [przypis edytorski]

krzyżmo (z łac. chrisma) — mieszanka oliwy i wonnego balsamu, używana do symbolicznego namaszczania podczas sakramentów: chrztu, bierzmowania, święceń kapłańskich, ślubów wieczystych, konsekracji biskupów, a także przy konsekracji kościołów i ołtarzy. [przypis edytorski]

kunktatorstwo (łac.) — ociąganie się. [przypis edytorski]

kunktatorstwo (z łac.) — umyślne zwlekanie. [przypis edytorski]

kunktatorstwo (z łac.) — zwlekanie, opieszałość. [przypis edytorski]

kunktatorstwo (z łac.) — zwlekanie. [przypis edytorski]

kunktator (z łac.) — zwlekający, człowiek z rozmysłem odwlekający działanie. [przypis edytorski]

kunktator (z łac.) — zwlekający, osoba z rozmysłem opóźniająca rozwój wydarzeń. [przypis edytorski]

kunktować (z łac.) — zwlekać. [przypis edytorski]

kupres (z łac. cupressus) — drzewo cyprysowe; tu: przen. kres życia (cyprys był uznawany za drzewo żałobne, cmentarne). [przypis edytorski]

kustosz (z łac.) — przełożony nad kilkoma klasztorami. [przypis edytorski]

kwadryga (łac.) — dwukołowy rydwan zaprzężony w cztery konie, używany do wyścigów i uroczystych pochodów. [przypis edytorski]

kwerenda (z łac.) — dochodzenie, śledztwo. [przypis edytorski]

kwesta (z łac.) — zbiórka pieniędzy na rzecz klasztoru lub dla ubogich. [przypis edytorski]

kwesta (z łac.) — zbiórka pieniędzy. [przypis edytorski]

kwestura (z łac.) — tu: policja. [przypis edytorski]

kwietyw (z łac.) — środek uspokajający. [przypis edytorski]

kwietyzm (z łac. quietus: spokojny) — nurt mistyczny w Kościele katolickim pod koniec XVII w., kładący nacisk na osiągnięcie mistycznie pojętego spokoju wewnętrznego przez modlitwę, kontemplację, brak zaangażowania wobec świata, spraw życiowych i starań o własne zbawienie, zależące jedynie od łaski Boga; w 1687 potępiony jako herezja. [przypis edytorski]