Wesprzyj Wolne Lektury 1,5% podatku — to nic nie kosztuje! Wpisz KRS 00000 70056 i nazwę fundacji Wolne Lektury do deklaracji podatkowej. Masz czas tylko do końca kwietnia :)
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza
Według kwalifikatora: wszystkie | anatomiczne | angielski, angielskie | arabski | architektura | astronomia | białoruski | biologia, biologiczny | bez liczby pojedynczej | botanika | celtycki | chemiczny | chiński | czasownik | czeski | dopełniacz | dawne | drukarstwo, drukowany | dziecięcy | ekonomiczny | filozoficzny | fizyka | francuski | frazeologia, frazeologiczny | geografia, geograficzny | geologia | grecki | gwara, gwarowe | handel, handlowy | hebrajski | hinduski | historia, historyczny | hiszpański | holenderski | ironicznie | islandzki | japoński | język, językowy, językoznawstwo | łacina, łacińskie | literacki, literatura | liczba mnoga | matematyka | medyczne | mineralogia | mitologia | mitologia germańska | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | nieodmienny | niemiecki | norweski | obelżywie | poetyckie | pogardliwe | polski | polityczny | portugalski | pospolity | potocznie | prawo, prawnicze | przenośnie | przestarzałe | przymiotnik | przysłowiowy | przysłówek | psychologia, psychologiczny | regionalne | religijny, religioznawstwo | rodzaj męski | rodzaj nijaki | rosyjski | rodzaj żeński | rzadki | rzeczownik | rzymski | środowiskowy | staropolskie | starożytny | szwedzki | teatralny | techniczny | turecki | ukraiński | węgierski | włoski | wojskowy | wulgarne | żartobliwie | zdrobnienie | żeglarskie | zoologia
Według języka: wszystkie | polski
Znaleziono 8995 przypisów.
homo rapax (łac.) — człowiek zachłanny, żarłoczny. [przypis edytorski]
Homo sapiens (biol., łac.) — dosł. człowiek rozumny; gatunek ssaka, współtworzący z szympansami, gorylami oraz orangutanami rodzinę człowiekowatych (Hominidae: wielkie małpy); jedyny występujący współcześnie przedstawiciel rodzaju Homo. [przypis edytorski]
homo sapiens (łac.) — człowiek rozumny (nazwa człowieka jako gatunku). [przypis edytorski]
homo sapiens (łac.) — dosł. człowiek rozumny; łac. nazwa dla zoologicznego gatunku: człowiek; do utworów literackich wprowadzona wówczas przez tytuł trylogii powieściowej Przybyszewskiego. [przypis redakcyjny]
homo simplex (łac.) — prosty człowiek. [przypis edytorski]
homo sum et nihil humani a me alienum puto (łac.) — człowiekem jestem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce. [przypis edytorski]
Homo sum [humani nil /nihil/ a me alienum puto] (łac.) — Człowiekiem jestem [i nic, co ludzkie, nie jest mi obce]; hasło humanistów renesansowych, cytat ze staroż. komediopisarza rzymskiego Terencjusza z II w. p.n.e. (Heauton timorumenos w. 77). [przypis edytorski]
Homo sum, nihil humani a me alienum puto (łac.) — Człowiekiem jestem, nic, co ludzkie, nie jest mi obce. [przypis edytorski]
homunculus cerreus (łac.) — woskowy człowieczek. [przypis edytorski]
homunculus imbecilis (łac.) — człowieczek zidiociały; imbecylek; uzyskanie (zrodzenie) sztuczną drogą doświadczeń chemicznych homunkulusa: małego człowieczka, udaje się to m.in. Faustowi, tytułowej postaci dramatu Goethego. [przypis edytorski]
homunculus (łac.) — człowiek stworzony w sposób sztuczny, zwykle miniaturowy i bezpłciowy. [przypis edytorski]
homunculus (łac.) — człowiek stworzony w sposób sztuczny, zwykle miniaturowy i bezpłciowy. [przypis edytorski]
homunculus (łac.) — sztucznie stworzony, niewielki człowieczek. [przypis edytorski]
homunkulus (łac.) — dosł. człowieczek; jego wytworzenie, czyli sztuczne stworzenie „człowieka z probówki”, było marzeniem i celem alchemików; w literaturze udaje się to m.in. Faustowi, tytułowej postaci dramatu Goethego. [przypis edytorski]
homunkulus (z łac. ) — sztucznie stworzony, niewielki człowieczek. [przypis edytorski]
Homunkulus (z łac. ) — sztucznie stworzony, niewielki człowieczek. [przypis edytorski]
honesta oratio est (łac.) — pięknie brzmią te słowa (Terentius, Andria, I, 114; tłum. Edmund Cięglewicz). [przypis tłumacza]
honeste (łac.) — z uszanowaniem. [przypis edytorski]
honestissime (łac.) — bardzo gościnnie. [przypis edytorski]
honestus (łac.) — dosł. uczciwy; tu określenie mieszczanina. [przypis edytorski]
honoratiores (łac.) — dostojnicy. [przypis edytorski]
Honores mutant mores (łac.) — godności zmieniają obyczaje. [przypis edytorski]
honorificabilitudinitatibus (łac.) — utworzony przez Szekspira celownik liczby mnogiej poświadczonego w śrdw. łacinie wyrazu honorificabilitudinitas (stan gotowości do przyjęcia zaszczytu), uważanego w tych czasach za najdłuższe ze znanych słów. [przypis edytorski]
honorifice (łac.) — zaszczytnie, bez uszczerbku mej sławy. [przypis redakcyjny]
honorifice (łac.) — ze czcią, grzecznie, uprzejmie. [przypis redakcyjny]
honoris causa (łac.) — określenie honorowego tytułu naukowego bądź godności honorowej. [przypis redakcyjny]
honoris gratia (łac.) — dla oddania czci. [przypis redakcyjny]
honoris palmam (łac.) — klejnot czci. [przypis redakcyjny]
honoris palmam (łac.) — palmę sławy, cały zaszczyt. [przypis redakcyjny]
honor Poloniae (łac.) — honor Polski. [przypis edytorski]
hora canonica (łac.) — godzina kanoniczna, tu: pora obiadu. [przypis redakcyjny]
Horacy (65–8 p.n.e.) a. Quintus Horatius Flaccus (łac.) — rzymski poeta liryczny i satyryczny. [przypis edytorski]
Horae diurnae (łac.) — godziny dnia; tu: książki do nabożeństwa, zawierające modlitwy na różne godziny dnia. [przypis redakcyjny]
Horat. Satir. lib. I, sat. 2, v. 73 et seq. (łac.) — Horacy, Satyry, ks. I, Satyra 2, w. 73 i nast. [przypis edytorski]
horologium, lm: horologia (łac.) — zegar. [przypis edytorski]
horor (z łac. horror) — dreszcz, trwoga. [przypis edytorski]
horor (z łac. horror: dreszcz, trwoga) — tu: okropność. [przypis edytorski]
horrendum (łac.; lm: horrenda) — okropność, coś przerażającego. [przypis edytorski]
horrendum pudendum (łac.) — przerażający wstyd (srom, hańba). [przypis edytorski]
Horribile dictu et auditu (łac.) — okropnie mówić i słuchać. [przypis edytorski]
horribile dictu (łac.) — strach powiedzieć. [przypis edytorski]
horribile dictu (łac.) — strach się przyznać. [przypis redakcyjny]
Horrida tempestas montem turbavit acutum (łac.) — Straszliwa burza wydęła stromą górę. [przypis tłumacza]
Horror (łac.) — zgroza. [przypis redakcyjny]
horror religiosus (łac.) — groza religijna, strach religijny, dreszcz religijny. [przypis edytorski]
horror vacui (łac.) — lęk przed próżnią (pustką). [przypis edytorski]
horror vacui (łac.) — lęk przed pustką. [przypis edytorski]
horror vacui (łac.) — strach (lęk) przed pustką. [przypis edytorski]
Hos (…) dedit (łac.) — „Przyroda właśnie takie nadała wskazania” (Vergilius, Georgica, II, 20; tłum. Edmund Cięglewicz). [przypis tłumacza]
Hos natura modos primum dedit (łac.) — Virgilus Georg. II, 20; cyt. u Montaigne, Próby I, 30, „Tę miarę najpierw dała natura”. [przypis tłumacza]
Hostibus agitatus (łac.) — pędzony przez wrogów. [przypis redakcyjny]
hostiliter (łac.) — po nieprzyjacielsku. [przypis redakcyjny]
hostis, hostis (łac.) — wróg, obcy, tu C. lm hostibus: wrogom. [przypis redakcyjny]
hostis, hostis (łac.) — wróg, obcy; tu M. lm hostes: wrogowie. [przypis edytorski]
hostis patriae et reus criminis laesae maiestatis (łac.) — nieprzyjacielem ojczyzny i winnym zbrodni obrazy majestatu. [przypis redakcyjny]
Hroudlandus, Britannici limitis praefectus (łac.) — Hroudland, prefekt granicy Brytanii. [przypis edytorski]
hucusque (łac.) — dotąd. [przypis redakcyjny]
huic operi (łac.) — temu dziełu. [przypis redakcyjny]
humanitas (łac.) — człowieczeństwo. [przypis edytorski]
humanum est (łac.) — jest rzeczą ludzką. [przypis edytorski]
humanum (łac.) — ludzkie. [przypis edytorski]
humerał (z łac.) — białe, lniane chusty, wdziewane przez księdza pod albę i ornat. [przypis redakcyjny]
humiliate (…) capita vestra [deo] (łac.) — pochylcie głowy (przed bogiem); liturgiczne wezwanie do ukorzenia się, aktu pokory. [przypis edytorski]
humillime (łac.) — najuniżeniej. [przypis redakcyjny]
humillimus servus (łac.) — najniższy sługa. [przypis redakcyjny]
hunc et non alium (łac.) — tego, a nie innego. [przypis redakcyjny]
hunc nexum, hanc copulam (łac.) — ten związek, tę spójnię. [przypis redakcyjny]
hungaricum (łac.) — węgierskie; wino węgierskie, węgrzyn. [przypis edytorski]
hymen cornutum (łac.) — rogaty hymen; hymen tu: błona dziewicza. [przypis edytorski]
hypocaustum (łac.) — w starożytnych domach centralne ogrzewanie powietrzem krążącym w przewodach podłogowych i ściennych. [przypis edytorski]
hypogeum (łac.) — podziemie. [przypis edytorski]
iactantia (łac.) — chełpliwość. [przypis redakcyjny]
iambus (łac.) — jamb: staroż. miara wiersza (stopa), złożona z dwóch sylab, krótkiej i długiej. [przypis edytorski]
Iam (…) licebit (łac.) — „Co minęło, nie wróci; daremne błagania!” (Lucretius, De rerum natura, III, 928; tłum. Edmund Cięglewicz). [przypis tłumacza]
Iam matura thoris plenis adoleverat virginitas (łac.) — Już dziewictwo w całej pełni było dojrzałe do ślubnego łoża. [przypis tłumacza]
Iam nemo (…) templa (łac.) — „Człek zmęczony i życiem przesycony marnym,/ Nie raczy podnieść wzroku na niebios sklepienie!” (Lucretius, De rerum natura, II, 1037; tłum. Edmund Cięglewicz). [przypis tłumacza]
Iam perditae rei patrocinari (łac.) — bronić tak złej sprawy. [przypis redakcyjny]
ianitor (łac.) — odźwierny. [przypis edytorski]
Ianuarii (łac.) — stycznia. [przypis redakcyjny]
Id cinerem (…) sepultos (łac.) — „Wierzysz, iż trupy dbają o swój cień i popiół?” (Vergilius, Aeneida, IV, 34; tłum. Edmund Cięglewicz). [przypis tłumacza]
idem (łac.) — tak samo. [przypis edytorski]
idem (łac.) — ten sam. [przypis edytorski]
idem (łac.) — to samo. [przypis edytorski]
idem velle [atque] idem nolle (łac.) — chcieć tego samego [oraz] tego samego nie chcieć; na tym polega mocna przyjaźń wg słów Sergiusza Katyliny (Salustiusz, De coniuratione Catilinae, XX 4). [przypis edytorski]
Ideo audite, gentes, quanta ego faciam eis. Audi terra: ecce ego adducam mala (łac.) — „Tak mówił Pan: Zastanówcie się na drogach, a spojrzyjcie i pytajcie się o ścieżkach starych, która by była dobra, a chodźcie nią, a znajdziecie odpocznienie duszy waszej: tedy odpowiadali: Nie będziemy chodzili. „A gdybym postanawiał nad wami stróżów, mówiąc: Słuchajcie głosu trąby! tedy mawiali: Nie będziemy słuchać. „Przetoż słuchajcie, o narody, co Ja im uczynię. Słuchaj ziemio, oto przywiodę złe, etc”. [przypis tłumacza]
ideoplastia (z łac.) — ucieleśnienie idei dokonujące się poprzez osobę medium, rodzaj „wylewania się” energii (pobudzenie siły nerwowo-mięśniowej) poza organizm medium następujące pod wpływem wyobrażeń czy bodźców z zaświatów i objawiające się czynnościami mimowolnymi (i. pozytywna) lub zablokowaniem możności wykonania określonych czynności (i. negatywna); termin XIX-wiecznego mediumisty, Juliana Ochorowicza, związany z jego teorią zjawisk mediumicznych, Ochorowicz wyróżnił trzy rodzaje ideoplastii: bierną (wrażeń), czynną (ruchów) i materialną (troficzną). [przypis edytorski]
id est (łac.) — to jest. [przypis edytorski]
id est (łac.) — to jest. [przypis tłumacza]
id genus omne (łac.) — „I inni tego rodzaju” (Horatius, Satirae, I, 2, 2; tłum. Edmund Cięglewicz). [przypis tłumacza]
idiopatyczny (łac.) — o nieznanym pochodzeniu. [przypis edytorski]
Id maxime quemque decet, quod est cuiusque suum maxime (łac.) — Cicero de Off. I, 31; cyt. u Montaigne, Próby, III, 1. „To najbardziej każdemu przystoi, co jest przede wszystkim jego właściwością”. [przypis tłumacza]
idola maiora et minora (łac.) — idole większe i mniejsze. [przypis edytorski]
idola sua proiecta, Hamnon scilicet, Suentebuek, Vitelubbe, Radegast cum ceteris erexerunt (łac.) — porzuciwszy swoje bóstwa, to jest Hamnona, wznieśli inne, Suentebeka, Viteluba i Radegasta. [przypis edytorski]
idolum (starop., z łac.) — bałwan. [przypis redakcyjny]
Id (…) transcurrerunt (łac.) — „Wykonacie to za pomocą samych rozpędzonych koni, jeśli je rozkiełzane pchniecie na wroga ostrogami: pamięć ludzka niesie, że konnica rzymska często tak walczyła ku swej chwale. Zdjąwszy tedy wędzidła, przejechali przez wroga, dwa razy tam i z powrotem, czyniąc straszliwy pogrom” (Livius Titus, Ab Urbe condita, XL, 40; tłum. Edmund Cięglewicz). [przypis tłumacza]
igne et ferro (łac.) — ogniem i żelazem. [przypis redakcyjny]
ignis (łac.) — ogień, pożar. [przypis edytorski]
ignorabimus (łac.) — 1 os. lm cz.przysz., nie będziemy wiedzieli, tu w znaczeniu: nie uda nam się dowiedzieć. [przypis edytorski]
ignorabimus (łac.) — nie będziemy wiedzieli. [przypis edytorski]
ignorantia legis (łac.) — nieznajomość prawa. [przypis edytorski]
