KUBUŚ: A w przeczucia?
PAN: Śmieję się z nich, ale przyznaję, iż nieraz ze drżeniem...
Za królem stali gromadnie panowie, a u stóp tronu rozsiadł się niedostępny Stańczyk. Nogę założył...
Nigdy jeszcze wcześniej nie objawiła się tak przewrotna natura, a przecież nie można rzec, by...
moja sympatia do niego jest zupełnie instynktowna, nie ma w niej nic wyrozumowanego. Czy słońce...
Tej nocy miałam koszmarne sny; zdawało mi się, jakby moja dusza unosiła się nad śpiącym...
— Ja pana kocham?
— Tak, pani, czyżby Bóg zsyłał ci te same sny, gdybyś mnie nie...
Ten rodzaj intuicyjnego wglądu w to, co dopiero ma się wydarzyć bardzo interesował oczywiście romantyków, jako propagatorów poznania pozaracjonalnego. Przykłady wiary w trafność przeczuć (którym pokrewne jest też rozpoznawanie jakiegoś zjawiska jako omen) — znajdowali oni również w dawniejszych epokach.
