Dzisiaj aż 13,496 dzieciaków dzięki wsparciu osób takich jak Ty znajdzie darmowe książki na Wolnych Lekturach.
Dołącz do Przyjaciół Wolnych Lektur i zapewnij darmowy dostęp do książek milionom uczennic i uczniów dzisiaj i każdego dnia!
Przypisy
Pierwsza litera: wszystkie | 0-9 | A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z
Według typu: wszystkie | przypisy autorskie | przypisy redaktorów Wolnych Lektur | przypisy źródła | przypisy tłumacza
Według kwalifikatora: wszystkie | angielski, angielskie | arabski | architektura | astronomia | białoruski | biologia, biologiczny | botanika | chemiczny | chiński | czeski | dawne | ekonomiczny | filozoficzny | fizyka | francuski | frazeologia, frazeologiczny | geografia, geograficzny | geologia | grecki | gwara, gwarowe | hebrajski | historia, historyczny | hiszpański | ironicznie | łacina, łacińskie | literacki, literatura | liczba mnoga | medyczne | mineralogia | mitologia | mitologia germańska | mitologia grecka | mitologia rzymska | muzyczny | nieodmienny | niemiecki | obelżywie | poetyckie | pogardliwe | portugalski | potocznie | przestarzałe | regionalne | religijny, religioznawstwo | rosyjski | rodzaj żeński | rzadki | staropolskie | teatralny | turecki | ukraiński | węgierski | włoski | wojskowy | żartobliwie | zdrobnienie | żeglarskie
Według języka: wszystkie | English | français | Deutsch | lietuvių | polski
Znaleziono 10888 przypisów.
konsul — „w czasie Rzeczypospolitej Rzymskiej najwyższa władza do roku tylko trwająca; dwóch zaś corocznie konsulów obierano”. (Zbiór potrzebn. wiad.). Asystą konsulów było 12 liktorów, o których por. Pan niewart sługi, przyp. do ww. 103–104. [przypis redakcyjny]
konsul — wysoki urzędnik rzymski; w starożytnym Rzymie wybierano dwóch konsulów na rok. [przypis edytorski]
konsumcja a. konsumpcja (daw. med.) — choroba stopniowo trawiąca, wyniszczająca organizm; suchoty, gruźlica płuc. [przypis edytorski]
konsumpcją — dziś popr. forma B. lp: konsumpcję. [przypis edytorski]
konsyderacja (daw.) — szacunek, poważanie. [przypis edytorski]
konsyderacja (daw.) — szacunek, poważanie wśród ludzi. [przypis edytorski]
konsyderacja (daw., z łac.) — szacunek, poważanie. [przypis edytorski]
konsyderacja (z łac.) — myśl, rozwaga. [przypis redakcyjny]
konsyderacja (z łac.) — rozważanie, rozmyślanie, refleksja. [przypis edytorski]
konsyderacje (z łac.; przestarz.) — rozważania, roztrząsania. [przypis edytorski]
konsyderacje (z łac.) — rozważania. [przypis edytorski]
konsyderacji mniejszej — mniejszego znaczenia. [przypis redakcyjny]
konsyderacyja — poszanowanie, uznanie. [przypis redakcyjny]
konsyderacyja — uwaga. [przypis redakcyjny]
konsyderować (daw.) — poważać, szanować. [przypis edytorski]
konsyderowane — uważane, poważane. [przypis redakcyjny]
konsyderowany — poważany, ceniony. [przypis redakcyjny]
konsyderowany — poważany. [przypis redakcyjny]
konsyliarz — członek rady (por. konsylium). [przypis edytorski]
konsyliarz (daw.) — członek rady, doradca (por. konsylium); lekarz, doktor. [przypis edytorski]
konsyliarz (daw.) — lekarz, doktor; ogólnie: radca, doradca. [przypis edytorski]
konsyliarz (daw.) — lekarz, doradca. [przypis edytorski]
konsyliarz (daw.) — tu: lekarz. [przypis edytorski]
konsyliarze — radcy, dostojnicy. [przypis redakcyjny]
konsyliarzowa (daw.) — żona lekarza. [przypis edytorski]
konsyliarz — w ten sposób tytułowano dawniej lekarza. [przypis redakcyjny]
konsyliarz (z łac. consiliarius: doradca) — dawna nazwa lekarza. [przypis redakcyjny]
konsyliarz (z łac.) — doradca. [przypis edytorski]
konsylium (daw., z łac.) — rada, doradzanie; narada w jakiejś ważnej sprawie. [przypis edytorski]
konsylium (łac. consilium: rada) — narada lekarzy przeprowadzana w celu rozpoznania choroby i ustalenia sposobu leczenia. [przypis edytorski]
konsylium (łac. consilium: rada) — zebranie kilku lekarzy zwoływane w celu uzgodnienia diagnozy. [przypis edytorski]
konsylium lekarskie (z łac. consilium) — narada lekarzy przeprowadzana np. w celu rozpoznania choroby i ustalenia sposobu leczenia. [przypis edytorski]
konsylium — narada kilku lekarzy w celu rozpoznania choroby i ustalenia sposobu jej leczenia. [przypis edytorski]
konsylium — narada lekarzy, mająca na celu ustalenie, co dolega pacjentowi (tj. diagnozy choroby) oraz sposobu leczenia. [przypis edytorski]
konsylium — zebranie i narada lekarzy. [przypis edytorski]
konsylium — zebranie, narada. [przypis edytorski]
konsystencją — miejsce postoju, postój. [przypis redakcyjny]
konsystencja (z łac.) — stanowisko, leże. [przypis redakcyjny]
konsystencja (z łac.) — tu: zakładanie obozu, obozowanie. [przypis edytorski]
konsystencja (z łac.) — tu: zakładanie obozu, obozowanie. [przypis redakcyjny]
konsystencji — miejsca postoju, kwatery. [przypis redakcyjny]
konsystorz (daw.) — kuria biskupia, podległy biskupowi kościelny urząd administracyjny i sądowniczy; do kompetencji sądu konsystorskiego należało np. orzekanie w sprawach o unieważnienie małżeństwa. [przypis edytorski]
konsystorz (daw.) — kuria biskupia, podległy biskupowi kościelny urząd administracyjny i sądowniczy; do kompetencji sądu konsystorskiego należało m.in. orzekanie w sprawach o unieważnienie małżeństwa. [przypis edytorski]
konsystorz (daw.) — kuria biskupia, podległy biskupowi kościelny urząd administracyjny i sądowniczy. [przypis edytorski]
konsystorz (łac. consistorium: zgromadzenie) — daw. w kościele katolickim zgromadzenie doradców biskupa (kurii biskupiej) zbierające się pod przewodnictwem biskupa dla rozstrzygania spraw administracyjno-sądowniczych. [przypis edytorski]
konsystorz — od łac. consistorium, tj. zgromadzenie: sąd przy kurii biskupiej. [przypis edytorski]
konsystorz — urząd podległy biskupowi, kancelaria diecezjalna. [przypis edytorski]
konsystorz — urząd podległy biskupowi, kancelaria diecezjalna. [przypis redakcyjny]
konsystorz — w kościołach protestanckich: rada stojąca na czele diecezji lub kościoła, zajmująca się m.in. rozstrzyganiem sporów; w kościele katolickim: kuria biskupia, m.in. orzekająca unieważnienia małżeństw. [przypis edytorski]
konsystorz w Mirepoix — Boyer, biskup Mirepoix, jeden z najzacieklejszych przeciwników jansenizmu. [przypis tłumacza]
konsystorz (z łac. consistorium: zgromadzenie) — daw. określenie kurii biskupiej zbierającej się, aby rozstrzygać sprawy administracyjno-sądownicze dotyczące kościoła katolickiego w danej diecezji (tj. terytorium podległego danemu biskupowi). [przypis edytorski]
konsystorz (z łac. consistorium: zgromadzenie) — w Kościołach protestanckich: rada diecezji lub Kościoła, stanowiąca najwyższą władzę administracyjno-sądową. [przypis edytorski]
konsystorz (z łac.) — rada biskupia. [przypis redakcyjny]
konsystorz (z łac.) — tu: zgromadzenie kardynałów pod przewodnictwem papieża a. zgromadzenie kurii rzymskiej. [przypis edytorski]
konsystorz (z łac.) — zebranie, zgromadzenie określonego gremium w celu rozwiązania ważnych spraw. [przypis edytorski]
konsystować (daw.) — stacjonować. [przypis edytorski]
konsystować (daw.) — tu: stacjonować. [przypis edytorski]
konsystujący (z łac.) — stacjonujący, przebywający. [przypis edytorski]
konszachty — tajne, nieuczciwe układy. [przypis edytorski]
konszachty (z niem.) — spiski, nieuczciwe intrygi. [przypis edytorski]
Kontaryni w relacji swojéj — [Zobacz:] Starożytna Polska, t. III, s.310 i n. [przypis autorski]
Kontemplacje a. Zamyślenia — Les Contemplations (1855), obszerny zbiór wierszy Wiktora Hugo, poświęcony jego 19-letniej córce, która utonęła w Sekwanie. [przypis edytorski]
kontemplacyje (lm) — rozmyślania. [przypis redakcyjny]
kontempt (daw., z łac.) — wzgarda, obelga. [przypis redakcyjny]
kontempt (łac.) — obraza, zniewaga, lekceważenie. [przypis redakcyjny]
kontempt (z łac.) — lekceważenie, pogarda. [przypis edytorski]
kontempt (z łac.) — lekceważenie, pogarda. [przypis redakcyjny]
kontempt (z łac.) — obraza, pogarda, lekceważenie. [przypis edytorski]
kontempt (z łac.) — obraza, pogarda, lekceważenie. [przypis redakcyjny]
kontempt (z łac.) — pogarda, lekceważenie. [przypis edytorski]
kontempt (z łac.) — pogarda, lekceważenie. [przypis redakcyjny]
kontempt (z łac.) — pogarda. [przypis edytorski]
kontempt (z łac.) — ubliżenie. [przypis redakcyjny]
kontempt (z łac.) — zniewaga, obraza; pogarda, lekceważenie. [przypis redakcyjny]
kontempt — zniewaga. [przypis redakcyjny]
kontenans daw. — pewność siebie, odwaga. [przypis edytorski]
kontenans (daw.) — pewność siebie. [przypis edytorski]
kontenans (daw., z fr.) — pewność siebie, odwaga. [przypis edytorski]
kontenans (daw., z fr.) — pewność siebie, odwaga. [przypis edytorski]
kontenans (daw., z fr.) — pewność siebie, odwaga. [przypis edytorski]
kontenans (daw., z fr.) — pewność siebie. [przypis edytorski]
kontentacja — tu: rekompensata. [przypis edytorski]
kontentacja — zaspokojenie (pieniężne), odprawa. [przypis redakcyjny]
kontentacja (z łac.) — rekompensata. [przypis edytorski]
kontentacja (z łac.) — zadościuczynienie. [przypis edytorski]
kontentacja (z łac.) — zadowolenie. [przypis edytorski]
kontentacja (z łac.) — zadowolenie; tu: nagroda, zadośćuczynienie. [przypis edytorski]
kontenta (daw.) — zadowolona. [przypis edytorski]
kontenta (daw., z łac.) — zadowolona. [przypis edytorski]
kontent (daw.) — zadowolony. [przypis edytorski]
Wojciech Dembołęcki, Pamiętniki o Lisowczykach czyli przewagi Elearów polskich
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Bracia Dalcz i S-ka, Bracia Dalcz i S-ka, tom pierwszy
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Klementyna z Tańskich Hoffmanowa, Dziennik Franciszki
Krasińskiej
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Klementyna z Tańskich Hoffmanowa, Dziennik Franciszki
Krasińskiej
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
Klementyna z Tańskich Hoffmanowa, Dziennik Franciszki
Krasińskiej
(źródło na Platformie Redakcyjnej)
kontent (daw., z łac.) — zadowolony. [przypis edytorski]
kontenteca (daw., z wł.) — zadowolenie. [przypis edytorski]
kontenteca (daw., z wł.) — zadowolenie. [przypis redakcyjny]
kontentność — zob. kuntentność. [przypis edytorski]
kontentować (daw.) — cieszyć, zadowalać. [przypis edytorski]
kontentować (daw.) — zadowalać. [przypis edytorski]
kontentować się (daw.) — być zadowolonym. [przypis edytorski]
kontentować się — zadowalać się, poprzestawać na czymś. [przypis edytorski]
kontentować się — zadowalać się. [przypis edytorski]
kontentować się — zadowolić się, uznać. [przypis redakcyjny]
