Przypisy

insultować (łac.) — znieważać, obrażać. [przypis edytorski]

insultować (łac.) — znieważać. [przypis edytorski]

insultum (łac.) — zniewaga. [przypis edytorski]

insultum (łac.) — zniewaga; tu B. lm insulta: zniewagi. [przypis edytorski]

insult (z łac.) — zniewaga. [przypis edytorski]

insumere (łac.) — zużyć, zastosować, poświęcić. [przypis edytorski]

in summa (łac.) — razem, w ogóle. [przypis edytorski]

in summa (łac.) — tu: podsumowanie. [przypis edytorski]

in summa (łac.) — tu: podsumowując. [przypis edytorski]

in summa (łac.) — w całości. [przypis edytorski]

in summa (łac.) — w sumie. [przypis edytorski]

in summo gradu (łac.) — w najwyższym stopniu. [przypis edytorski]

insurekcja (z łac. insurectio: powstanie, od insurgere: buntować się, powstawać przeciw komuś) — tu: insurekcja kościuszkowska, polskie powstanie narodowe wywołane w 1794 r. po drugim rozbiorze Polski, dokonanym przez Rosję i Prusy w r. 1793. [przypis edytorski]

in suspenso (łac.) — w zawieszeniu. [przypis edytorski]

insynuacja (z łac. insinuare: wśliznąć się, wkraść się) — przypisywanie a. wmawianie komuś (często sugerowane nie wprost i ze złośliwą intencją) czynów a. poglądów sprzecznych z prawem, niemoralnych itp. w celu zdyskredytowania tej osoby. [przypis edytorski]

In Te Domine speravi, non confundar in aeternum (łac.) — Panie, do Ciebie się uciekam, niech nigdy nie doznam zawodu; Psalm 31. [przypis edytorski]

integros (łac.) — całych, nienaruszonych (częstą praktyką fałszerzy było okrawanie krawędzi monety w celu pozyskania kruszcu). [przypis edytorski]

Intellectus luminis sicci non est (łac.) — poznanie nie jest [wyłącznie] suchym światłem. [przypis edytorski]

intelligo (łac.) — rozumiem. [przypis edytorski]

Intemerata (łac.) — dosł.: niepokalana; tytuł maryjnej pieśni średniowiecznej. [przypis edytorski]

in tenebris (łac.) — w strachu. [przypis edytorski]

intentio (łac.) — zamiar. [przypis edytorski]

Inter audaces lupus errat agnos (łac.) — początkowy fragment Horacego Pieśni III, 18 (Do Fauna); w tłumaczeniu Lucjana Siemieńskiego: „Jagnięta mężnie wilkom patrzą w oczy”. [przypis edytorski]

inter caetera (łac.) — między innymi. [przypis edytorski]

interdykt (z łac.) — zakaz odprawiania mszy. [przypis edytorski]

inter et inter (łac.) — pomiędzy i pomiędzy, pośród i pośród. [przypis edytorski]

interlokutor (daw., z łac.) — rozmówca. [przypis edytorski]

interlokutor (z łac.) — rozmówca. [przypis edytorski]

intermedium (z łac.) — tu: przerwa (dosł.: utwór teatralny grany między aktami sztuki). [przypis edytorski]

Intermissa, Venus, diu [rursus bella moves?] Parce precor, precor (łac.) — Po tak długim czasie, Wenus, [znowu wszczynasz wojnę?] Oszczędź, błagam, błagam (Horacy, Pieśni IV, 1–2). [przypis edytorski]

intermitujący (z łac.) — przerywany. [przypis edytorski]

inter multiformia vero deorum numina non diffitentur unum deum in celis ceteris imperitantem illum prepotentem celestia tantum curare hos vero de sanguine eius processisse (łac.) — między wielorakimi potęgami bogów nie rozróżniali, wierząc, że jeden bóg w niebie rządzi wszystkimi innymi i troszczy się o nich, gdyż z jego krwi prawdziwie pochodzą. [przypis edytorski]

inter nos (łac.) — między nami. [przypis edytorski]

inter pares (łac.) — między równymi sobie. [przypis edytorski]

Inter pocula aurea restauranti, qui vulgo dicitur Rupes Cancali (żart., łac.) — pośród złotych pucharów w [restauracji], zwanej potocznie Skałą Cancali; Cancale: miejscowość i gmina we Francji, w regionie Bretanii. [przypis edytorski]

inter pocula (łac.) — dosł. między kubkami; w trakcie spotkania przy alkoholu. [przypis edytorski]

interponować się (z łac.) — wstawiać się za kimś. [przypis edytorski]

interpretatio romana (łac.) — interpretacja rzymska, tu: przypisywanie rodzimym bogom imion bóstw rzymskich. [przypis edytorski]

inter regna (łac.) — w granicach królestwa. [przypis edytorski]

interregnorum (łac.) — bezkrólewii. [przypis edytorski]

interregnum (łac.) — bezkrólewie, czas pomiędzy śmiercią lub abdykacją jednego króla a koronacją następnego. [przypis edytorski]

interregnum (łac.) — bezkrólewie; czas pomiędzy śmiercią lub abdykacją władcy a wstąpieniem na tron następcy. [przypis edytorski]

interregnum (łac.) — bezkrólewie. [przypis edytorski]

interregnum (łac.; lm: interregna) — bezkrólewie, czas pomiędzy śmiercią lub abdykacją jednego króla a koronacją następnego. [przypis edytorski]

interregnum (z łac.) — bezkrólewie. [przypis edytorski]

interreks a. interrex (łac.) — osoba zastępująca króla w okresie bezkrólewia, regent; w Rzeczpospolitej Obojga Narodów funkcję tę pełnił prymas Polski. [przypis edytorski]

interrex (łac.) — osoba zastępująca króla w okresie bezkrólewia, regent. [przypis edytorski]

inter se (łac.) — między sobą. [przypis edytorski]

in tertio voto (łac.) — w trzecim przyrzeczeniu, ślubie. [przypis edytorski]

in toto (łac.) — w całości. [przypis edytorski]

intra muros (łac.) — w obrębie murów (miasta). [przypis edytorski]

intra omnia sed non inclusum, extra omnia sed non exclusum (łac.) — we wszystkim, ale nie zawarty, poza wszystkim, ale nie wyłączony (pseudo-Augustyn, Rozmyślania (Meditationes) XXX 3). [przypis edytorski]

intra parietes (łac.) — między nami. [przypis edytorski]

intrata (daw., z łac.) — dochód. [przypis edytorski]

intrata (z łac.) — dochód. [przypis edytorski]

intrata (z łac.) — dochód, zysk. [przypis edytorski]

intrata (z łac.) — korzyść, zysk. [przypis edytorski]

intrata (z łac.) — zysk, korzyść. [przypis edytorski]

introdukcja (z łac.) — wstęp. [przypis edytorski]

introdukować (łac.) — wprowadzić. [przypis edytorski]

Introibo ad altare Dei… (łac.) — Przystąpię do ołtarza Bożego (fragm. tekstu mszy katolickiej w rycie rzymskim, odmawiany przez kapłana). [przypis edytorski]

introibo ad altare Dei (łac.) — przystąpię do ołtarza Bożego. [przypis edytorski]

Introibo ad altare Dei (łac.) — Przystąpię do ołtarza Bożego (Ps 43, 4; fragm. tekstu mszy katolickiej w rycie rzymskim, odmawiany przez kapłana). [przypis edytorski]

Introibo ad altare Dei (łac.) — Przystąpię do ołtarza Pańskiego. [przypis edytorski]

introit (z łac.) — pieśń rozpoczynająca mszę. [przypis edytorski]

intromisja (daw., z łac.) — oficjalne wprowadzenie w posiadanie nieruchomości. [przypis edytorski]

intromitować się (daw., z łac.) — wejść w posiadanie nieruchomości; wprowadzić się. [przypis edytorski]

intus-suscepcja (z łac. intus: wewnętrzny; susceptio: obietnica wykonania czegoś) — wewnętrzne doświadczenie głębokiego zrozumienia; intuicja, przeczucie. [przypis edytorski]

intymidować (z łac.) — przestraszać; tu raczej: onieśmielać. [przypis edytorski]

in universo (łac.) — na całym świecie. [przypis edytorski]

in universo (łac.) — w całym świecie, w ogóle. [przypis edytorski]

invenit (łac.) — stworzył, wykonał. [przypis edytorski]

in verba magistri (łac.) — na słowa nauczyciela; przen.: ślepo wierząc autorytetowi. [przypis edytorski]

in victimam (łac.) — na ofiarę. [przypis edytorski]

invidia (łac.) — zazdrość. [przypis edytorski]

in vino veritas (łac.) — prawda w winie. [przypis edytorski]

in vino veritas (łac.) — w winie [jest] prawda. [przypis edytorski]

in vino veritas (łac.) — w winie (jest) prawda. [przypis edytorski]

in vino veritas (łac.) — w winie prawda. [przypis edytorski]

inviolatum (łac.) — nienaruszalny, nietykalny. [przypis edytorski]

inwektywa (z łac.) — łajanie, karcenie; dziś: obelga. [przypis edytorski]

inwektywa (z łac.) — obelga, zniewaga, obraza. [przypis edytorski]

inwektywa (z łac.) — zniewaga. [przypis edytorski]

inwentor (daw., z łac.) — wynalazca, sprawca. [przypis edytorski]

inwersja (z łac. inversio: odwrócenie) — zmiana zwykłego układu na odwrotny. [przypis edytorski]

inwestytura (z łac.) — uroczyste przejęcie władzy. [przypis edytorski]

inwidia (daw., z łac.) — nienawiść. [przypis edytorski]

inwidia (daw., z łac.) — nienawiść, zawiść, zazdrość. [przypis edytorski]

inwidia (łac.) — zazdrość, zawiść. [przypis edytorski]

inwidia (z łac.) — zazdrość. [przypis edytorski]

inwidia (z łac.) — zazdrość, zawiść. [przypis edytorski]

inwitacja (daw., z łac.) — zaproszenie. [przypis edytorski]

inwitacja (z łac.) — zaproszenie. [przypis edytorski]

inwolucja (łac.) — cofanie się w rozwoju. [przypis edytorski]

inwolucja (z łac.) — rozwój wsteczny, zanik fizjologiczny lub powrót organu do uprzednich rozmiarów. [przypis edytorski]

iocus (łac.) — żart. [przypis edytorski]

ipsissima verba (łac.) — te same słowa. [przypis edytorski]

ipso facto (łac.) — na mocy samego faktu. [przypis edytorski]

ipso facto (łac.) — na mocy samego faktu; tym samym. [przypis edytorski]

ipso facto (łac.) — przez sam fakt. [przypis edytorski]