Henryk ZbierzchowskiImpresyeDo gwiazd
1Chrystusa umęczone ciało,
Nad którem cicho szumiały
Ścięte gałązki jodły
Od blasków świec i dymu kadzideł
5Dziwnie zżółkło i ściemniało…
A ludu żarliwe modły
Z cichym szelestem poruszanych skrzydeł,
Jak obłok przez chwilę w powietrzu się chwiały.
Aż zawisłszy pod łukiem sklepienia,
10Nieruchomie — stężały.
I była chwila wielkiego milczenia
W tem zachwyceniu dusz nadziemnem,
Tylko na dworze brzoza umarła
Z szemraniem tajemnem,
15Zwiędłemi gałązkami o ścianę się tarła…
— — — — — — — — — — — — — —
Resurrexit! huknęły wielkie dzwony,
A na to hasło
Pięć małych dzwonków przeraźliwie wrzasło
20Zbitą gromadą…
I grają zrodzone z spiżu tony,
Porwane wichru zawrotną falą,
Pełzają po szczytach gór i borów,
Aż wkońcu się kładą
25Na wyciągniętą dal ugorów
I gasną w trawach siną pochłonięte dalą…
— — — — — — — — — — — — — —
Mrok już zapadał…
Od sinych borów uroczysk i gór
30Zwolna, tajemnie się skradał.
Na ziemi długie kładły się cienie
Od chmur,
Co zbierały się groźnie na nieboskłonie.
I tylko w jednem miejscu słońce zachodzące
35Złotem i purpurą lśniące
Przedarło wyłom w chmur czarnej oponie
I takie cudne powstało jaśnienie
W tej nieba stronie,
Jakby daleko… w błękitach tam,
40Gdzie chmur opona przedarła się szara,
Druga się jakaś spełniała ofiara…
I czułem wówczas, jak stopiona w ciszy
Wzleciała dusza moja z tych padołów
Do rozpiętego w górze nieboskłonu
45Z palcem na ustach… czy za błękitami
Chociaż słabego echa nie usłyszy
Z tych cudnych dźwięków niebieskiego dzwonu,
Kołysanego rękami
Aniołów…
50