Przypisy

huzar — żołnierz lekkiej jazdy. [przypis edytorski]

huzar — żołnierz lekkiej jazdy węgierskiej; huzarzy śmierci: nawiązanie do nazwy i sposobu funkcjonowania „żuawów śmierci”, ochotniczego oddziału z powstania styczniowego, którego członkowie składali przysięgę, że nigdy się nie cofną ani nie poddadzą, mogli tylko zwyciężyć albo zginąć. [przypis edytorski]

huzar — żołnierz lekkiej jazdy węgierskiej. [przypis edytorski]

huzar — żołnierz lekkiej jazdy węgierskiej. [przypis edytorski]

huzar — żołnierz z oddziału lekkiej jazdy. [przypis edytorski]

huzia — okrzyk zachęcający do napaści. [przypis edytorski]

hvor (norw.) — gdzie; prawdopodobnie pytanie powinno brzmieć hvem er der (kto tam jest). [przypis edytorski]

Hybla — nazwa kilku starożytnych miast na Sycylii, tu przeniesiona na rzekę. [przypis edytorski]

Hybla — staroż. miasto gr. na Sycylii (znane są różne nazwy: Hybla Maior, Hybla Magna oraz Megara Hybla, odnoszące się do jednego lub różnych miast). [przypis edytorski]

hybris — nieposkromiona pycha, ściągająca na człowieka gniew bogów i karę. [przypis edytorski]

Hybrydy — warszawski klub studencki, istniejący od końca lat 50., miejsce ożywionej działalności kulturalnej. [przypis edytorski]

hycel (pot.) — hultaj, nicpoń. [przypis edytorski]

hycel (pot.) — nicpoń, hultaj. [przypis edytorski]

Hydasp — dziś Dźhelam (ang. Jhelum), rzeka płynąca przez płn. Indie i Pakistan, dopływ Indusu. [przypis edytorski]

Hydaspes — obecnie Dźhelam, rzeka w północnych Indiach i Pakistanie. [przypis edytorski]

Hyde Park Corner — obszar Londynu w okolicy płd.-wsch. narożnika Hyde Parku, gdzie krzyżuje się kilka głównych ulic. [przypis edytorski]

Hyde Park — jeden z królewskich parków w Londynie. [przypis edytorski]

Hyde Park — jeden z parków w Londynie. [przypis edytorski]

Hyde Park — królewski park w Londynie. [przypis edytorski]

hyder — dziś popr. forma D.lm: hydr; tu: forma wydłużona dla zachowania rytmu jedenastozgłoskowca. [przypis edytorski]

hydny (daw.) — ohydny, hańbiący. [przypis edytorski]

hydny (daw.) — ohydny. [przypis edytorski]

hydny (daw.) — ohydny, wstrętny. [przypis edytorski]

hydny — ohydny, budzący strach a. obrzydzenie. [przypis edytorski]

hydny — ohydny. [przypis edytorski]

hydra lernejska (mit. gr.) — wielogłowy potwór, zabity przez Heraklesa. [przypis edytorski]

hydra lerneńska (mit. gr.) — potwór wyobrażany najczęściej jako wielogłowy wąż wodny, córka Tyfona i Echidny. Zamieszkiwała bagna w okolicy Lerny w Argolidzie. Pokonanie jej było drugą z 12 prac Heraklesa. [przypis edytorski]

Hydra (mit. gr.) — jadowity potwór w postaci węża o wielu głowach. [przypis edytorski]

Hydra (mit. gr.) — potwór z wieloma głowami, odrastającymi po ścięciu, zabity przez Heraklesa; przen. jako rzecz. pospolity: trudne do zwalczenia zło, wciąż się odradzające. [przypis edytorski]

Hydra (mit. gr.) — potwór z wieloma głowami, odrastającymi po ścięciu, zabity przez Heraklesa. [przypis edytorski]

hydra (mit. gr.) — potwór z wieloma głowami, odrastającymi po ścięciu, zabity przez Heraklesa. [przypis edytorski]

Hydra — potwór w mit. gr., wielogłowy wąż, u którego na miejscu odciętej odrastały dwie lub trzy nowe głowy. Zgładzenie Hydry było jedną z prac Heraklesa. [przypis edytorski]

hydratyzowany — nasycony wodą. [przypis edytorski]

hydrocefal — osoba z hydrocefalią, tj. z wodogłowiem, chorobą polegającą na zwiększeniu objętości płynu mózgowo-rdzeniowego w mózgu, skutkującym powiększeniem się obwodu głowy u dziecka; wodogłowie prowadzi do opóźnień rozwoju, niekiedy do śmierci. [przypis edytorski]

hydrografia — dział geografii fizycznej zajmujący się opisywaniem stosunków wodnych na Ziemi, w szczególności sporządzaniem map morskich oraz zbieraniem danych geograficznych przydatnych w nawigacji. [przypis edytorski]

hydroklimatobalneologiczny — wyraz utworzony najprawdopodobniej przez autora w ramach żartobliwej próby epatowania terminologią naukową. W skład słowa wchodzi m.in. gr. hydro, oznaczające wodę, i łac. balneum: łaźnia, a balneologia jest uznaną nauką, zajmującą się wpływem wód uzdrowiskowych i borowin w leczeniu chorób przewlekłych. [przypis edytorski]

hydromancja — wróżenie z wody. [przypis edytorski]

hydropatia — wodolecznictwo, lecznicze wykorzystywanie fizycznych właściwości zwykłej wody o różnej temperaturze. [przypis edytorski]

hydropatia — wodolecznictwo. [przypis edytorski]

hydropatia (z gr.) — leczenie za pomocą wody. [przypis edytorski]

hydroplan — samolot, który może lądować na powierzchni wody i z niej startować. [przypis edytorski]

hydropsja (łac. hydropisis) — puchlina wodna. [przypis edytorski]

hydry pamiątek — nawiązanie do sonetu Cisza morska z Sonetów Krymskich Adama Mickiewicza. [przypis edytorski]

hydzenie (daw.) — zohydzanie, obrzydzanie. [przypis edytorski]

hydzić (daw.) — wzbudzać obrzydzenie. [przypis edytorski]

hydzić się (daw.) — brzydzić się, gardzić. [przypis edytorski]

Hyjady — konstelacja gwiazd. [przypis edytorski]

hyjena — dziś popr.: hiena. [przypis edytorski]

Hyksosi — grupa ludów, która opanowała Egipt w okresie ok. 1650–1540 p.n.e. [przypis edytorski]

Hyksosi — grupa plemion przybyłych w XVIII–XVII w. p.n.e. z Azji Zachodniej, które przez powolną infiltrację osiedliły się na wschodnich terenach Delty. Zorganizowały się, obrały władcę i stopniowo opanowały cały Dolny Egipt. Hyksosi założyli nową, XIV dynastię faraonów, rządząc Egiptem przez ponad sto lat, choć ich władza nad Górnym Egiptem była nominalna. Ok. 1560 p.n.e. książętom tebańskim udało się pokonać przybyszów i ponownie zjednoczyć kraj, co stanowiło zakończenie Drugiego Okresu Przejściowego i początek Nowego Państwa. Dawniej uważano, że opanowanie Egiptu przez Hyksosów było nagłym najazdem. [przypis edytorski]

Hyksowie a. Hyksosi — grupa plemion przybyłych w XVIII–XVII w. p.n.e. z Azji Zachodniej, które przez powolną infiltrację osiedliły się na wschodnich terenach Delty. Zorganizowały się, obrały władcę i stopniowo opanowały cały Dolny Egipt. Hyksosi założyli nową, XIV dynastię faraonów, i rządzili Egiptem przez ponad sto lat, choć ich władza nad Górnym Egiptem była nominalna. Ok. 1560 p.n.e. książętom tebańskim udało się pokonać przybyszów i ponownie zjednoczyć kraj, co stanowiło zakończenie Drugiego Okresu Przejściowego i początek Nowego Państwa. Dawniej uważano, że opanowanie Egiptu przez Hyksosów było nagłym najazdem. [przypis edytorski]

Hylas (mit. gr.) — młody towarzysz i kochanek Heraklesa, razem z nim uczestniczył w wyprawie Argonautów. [przypis edytorski]

Hylej, Folus — Centaury; zostali pokonani przez Herkulesa. [przypis edytorski]

Hyle — miasto w Beocji. [przypis edytorski]

hyletyczny (filoz.) — u Husserla odnoszący się do dziedziny doznań zmysłowych. [przypis edytorski]

hylozoista (z gr. hyle: materia; zoon: życie) — a. hilozoista; termin stosowany w odniesieniu do jońskich filozofów przyrody, którzy głosili, że materia świata jest ożywiona. [przypis edytorski]

hymen cornutum (łac.) — rogaty hymen; hymen tu: błona dziewicza. [przypis edytorski]

Hymen (mit. gr.) — bóg ceremonii ślubnej i wesela. [przypis edytorski]

Hymen (mit. gr.) — bóg małżeńskich ślubów. [przypis edytorski]

Hymen (mit. gr.) — bóg małżeństwa i zaślubin. [przypis edytorski]

Hymen (mit. gr.) — bóg małżeństwa oraz obrządku zaślubin. [przypis edytorski]

Hymen (mit. gr.) — bóg małżeństwa, patronujący obrządkowi zaślubin, a także pieśniom weselnym. [przypis edytorski]

Hymen (mit. gr.) — bóg małżeństwa, patronujący obrządkowi zaślubin. [przypis edytorski]

Hymen (mit. gr.) — bóg małżeństwa, syn Apollona. [przypis edytorski]

Hymen (mit. gr.) — bóg zaślubin i małżeństwa; przen.: małżeństwo. [przypis edytorski]

Hymen (mit. gr.) — bóg zaślubin i małżeństwa. [przypis edytorski]

Hymen (mit. gr.) — bóg zaślubin, przedstawiany z pochodnią. [przypis edytorski]

Hymen (mit. gr.) — bóg zaślubin, także pieśń ślubna. [przypis edytorski]

Hymen (mit. gr) — patron małżeństwa i uroczystości weselnych; palono mu ofiarne ognie, aby zapewnić pomyślność i szczęście związku małżeńskiego. [przypis edytorski]

hymen — przen.: ślub, wesele; w mit. gr. Hymen to bóg zaślubin i małżeństwa. [przypis edytorski]

hymen — tu: płomień zapalany podczas uroczystości zaślubin. [przypis edytorski]

hymen — tu: pochodnia zapalana podczas uroczystości zaślubin, od gr. boga Hymena, patrona zaślubin i małżeństwa. [przypis edytorski]

hymenu pochodnie — ceremonia ślubna. [przypis edytorski]

hymen (z gr.) — wesele. [przypis edytorski]

Hymet — góra na płn.-wsch. od Aten. [przypis edytorski]

Hymetos — pasmo górskie na wschód od Aten. [przypis edytorski]

Hymet — pasmo górskie na płd.-wsch. od Aten. [przypis edytorski]

Hymet — pasmo górskie w Attyce, na płd.-wsch. od Aten, między górą Brilessos i Zatoką Sarońską, słynące z doskonałego miodu. [przypis edytorski]

Hymet — pasmo górskie w Attyce, na płd-wsch. od Aten. [przypis edytorski]

hymn Ambrożego a. hymn ambrozjański — starożytne pieśni łacińskie, stworzone i wprowadzone do liturgii przez św. Ambrożego (340–397), arcybiskupa Mediolanu, świętego Kościoła katolickiego i prawosławnego. [przypis edytorski]

hymn book (ang.) — śpiewnik religijny. [przypis edytorski]

hymn królowej — God Save the Queen (ang.), hymn Wielkiej Brytanii w okresie panowania kobiety; w przypadku, gdy na tronie zasiada mężczyzna, używa się wersji God Save the King (ang.). [przypis edytorski]

hymny eoniczne — Kasprowicz nawiązuje tu albo do eonu jako największej jednostki formalnej w dziejach ziemi, którą dopiero dzieli się na ery (wyróżnia się trzy eony: archaik, proterozoik, fanerozoik), albo do gnostyckiej kosmogonii (historii powstania świata), w której kolejne eony są emanacjami boskimi, coraz dalszymi od rdzenia boskiej istoty i doprowadzającymi w końcu do stworzenia świata (przez upadek tego, co boskie, w materię). Hymny eoniczne w każdym z tych rozumień odnoszą się do odległych dziejów świata, epoki jego powstawania. [przypis edytorski]

hymny wedyckie a. Rigweda — najstarszy zabytek literatury indoaryjskiej (część tekstów jest datowana na XV w. p.n.e.), zbiór 1028 hymnów wchodzący w skład Wed, hinduskich świętych ksiąg. Utwory mają charakter pochwalny, służyły przede wszystkim do celów kapłańskich, takich jak zaproszenie bóstw do wzięcia udziału w ofierze. Można w nich znaleźć liczne odniesienia natury religijnej i kulturowej, a także zaczątki rozważań filozoficznych. Powoływanie się Brzozowskiego na hymny wedyckie i Upaniszady jest śladem silnej fascynacji orientem, która była wspólna dla całej kultury okresu Młodej Polski. [przypis edytorski]