Przypisy

in iusta defensione (…) iniuria (łac.) — w słusznej obronie życia, ciężką podrażniony obelgą. [przypis edytorski]

injuria (łac.) — zniewaga. [przypis edytorski]

inkantacja (z łac.) — obrzędowe zaklęcie. [przypis edytorski]

inkantacje — śpiewane lub recytowane zaklęcia, tu: przyzywające duchy itp. [przypis edytorski]

inkantat — właśc. inkantacja: zaśpiew, zaklęcie. [przypis edytorski]

inkarnacja — wcielenie. [przypis edytorski]

inkasent — osoba pobierająca opłaty. [przypis edytorski]

inkaso — warunkowa forma płatności. [przypis edytorski]

inkaust — atrament. [przypis edytorski]

inkaust (daw.) — atrament. [przypis edytorski]

INKA Z PLEMIENIA KESZUA ORAZ AYMARA — dziś popr.: Inkowie z plemienia Keczua oraz Ajmara. [przypis edytorski]

inklinacja i deklinacja — inklinacja: skłonność; w geodezji: nachylenie (kąt nachylenia); deklinacja: odmiana wyrazów przez przypadki i liczby; w geodezji: odchylenie (różnica pomiędzy azymutem magnetycznym a geograficznym). [przypis edytorski]

inklinacja — skłonność i sympatia do czegoś. [przypis edytorski]

inklinacja — skłonność. [przypis edytorski]

inkogruencja — niezgodność, niestosowność. [przypis edytorski]

inkolat (z łac. incolatus) — mieszkający w cudzym kraju; cudzoziemiec wpisany do ksiąg miejscowych. [przypis edytorski]

inkomodować — niepokoić, denerwować. [przypis edytorski]

inkomodować (z łac., daw.) — sprawiać komuś kłopot. [przypis edytorski]

inkomodować (z łac. incommodum: niedogodność) — narażać na niewygody. [przypis edytorski]

inkomodować (z łac. incommodum: niedogodność, nieprzyjemność) — narażać na niewygody, powodować dyskomfort. [przypis edytorski]

inkomodować (z łac.) — niepokoić, męczyć, sprawiać kłopot. [przypis edytorski]

inkomodować (z łac.) — niepokoić, przeszkadzać. [przypis edytorski]

inkomodować (z łac.) — sprawiać kłopot. [przypis edytorski]

inkongruencja — niezgodność. [przypis edytorski]

inkorporować (z łac.; daw.) — wcielać, uosabiać. [przypis edytorski]

inkrement (z łac.) — wzrost. [przypis edytorski]

In Kressendorf nichts neues (niem.) — W Kressendorfie nic nowego. [przypis edytorski]

inkrustacja — dekoracja umieszczana na powierzchni przedmiotu dekoracji, wykonywana z innego niż on materiału. [przypis edytorski]

inkrustacja — dekoracja umieszczana na powierzchni przedmiotu, wykonywana z innego niż on materiału. [przypis edytorski]

inkrustacja — rodzaj umieszczanej na powierzchni przedmiotu dekoracji, wykonywanej z innego materiału niż ozdabiany przedmiot. [przypis edytorski]

inkrustowany — dekorowany poprzez układanie na powierzchni wzoru, zwykle z wyrafinowanych materiałów w rodzaju masy perłowej czy rzadkich odmian drewna. [przypis edytorski]

inkrustowany — ozdobiony wzorami z metalu, kości słoniowej lub masy perłowej. [przypis edytorski]

inkrustowany — ozdobiony wzorem wyłożonym np. z masy perłowej. [przypis edytorski]

inkrustowany — zdobiony. [przypis edytorski]

inkrustowany — zdobiony techniką inkrustacji, polegającą na wydrążaniu wgłębień w drewnie i wypełnianiu ich drewnem innego gatunku i koloru, względnie kością słoniową, metalem itp. [przypis edytorski]

inkrustowany — zdobiony techniką inkrustacji, polegającą na wydrążaniu wgłębień w drewnie i wypełnianiu ich drewnem innego gatunku i koloru, względnie kością słoniową, metalem itp. [przypis edytorski]

inkrustowany — zdobiony techniką inkrustacji, polegającą wykładaniu powierzchni przedmiotu układanymi we wzory płytkami z innych materiałów, np. masy perłowej, metalu, rzadkiego rodzaju drewna. [przypis edytorski]

inkryminowany — posądzany o coś. [przypis edytorski]

inkščia — tyliai cypi. [przypis edytorski]

inkštė, — tyliai dejavo. [przypis edytorski]

inkšti — tyliai cypti. [przypis edytorski]

inksi (gw.) — inni. [przypis edytorski]

inksze (gw.) — inne. [przypis edytorski]

inkszy (gw.) — inny. [przypis edytorski]

inkubacja (z łac.) — spanie w świątyniach w celu otrzymania od bogów wskazówek. [przypis edytorski]

inkuby i sukkuby — uwodzicielskie demony, odpowiednio płci męskiej i żeńskiej. [przypis edytorski]

inkuby i sukuby — uwodzicielskie demony, odpowiednio płci męskiej i żeńskiej. [przypis edytorski]

inkunabuły (z łac.) — najwcześniejsze wytwory sztuki drukarskiej. [przypis edytorski]

inkursja (daw.) — napad. [przypis edytorski]

inkursja (z łac.) — najazd, napad. [przypis edytorski]

inkursja (z łac.) — najazd. [przypis edytorski]

inkwietować — niepokoić. [przypis edytorski]

inkwizycja (daw., z łac.) — dochodzenie sądowe, śledztwo, badanie. [przypis edytorski]

inkwizycja — tu: sąd. [przypis edytorski]

inkwizycja (z łac.) — badanie, dochodzenie. [przypis edytorski]

Inkwizycja (z łac. inquisitio: śledztwo, badanie) — instytucja śledczo-sądownicza Kościoła katolickiego działająca od XIII do XIX wieku; pełna nazwa łac. Inquisitio haereticae pravitatis, Sanctum officium. W skład inkwizycji wchodziły trybunały biskupie i urzędy inkwizytorów mianowanych bezpośrednio przez papieża oraz współpracujące z nimi władze świeckie. Celem powstania inkwizycji (zw. też Świętym Oficjum) było śledzenie, przymusowe nawracanie i karania heretyków w oparciu o postanowienia ujęte w dokumentach soborowych, synodalnych oraz bullach papieskich. [przypis edytorski]

inkwizycja (z łac.) — tu: jurysdykcja, prawo. [przypis edytorski]

Inkwizycji, która (…) tego badacza przyrody uwięziła i na śmierć skazała — współcześni biografowie na ogół kwestionują prawdziwość różnych wariantów opowieści o fatalnej sekcji, wykonanej przez Vesaliusa na faktycznie wciąż żyjącej osobie, co miało pociągnąć za sobą rzekomy wyrok Inkwizycji, którego złagodzenie miałoby być przyczyną opuszczenia Hiszpanii i udania się na pielgrzymkę. [przypis edytorski]

inkwizytor — członek sądu inkwizycji; o osobie przesadnie podejrzliwej; tu: nauczyciele rosyjscy. [przypis edytorski]

in (łac.) — w. [przypis edytorski]

in liberis suffragiis (łac. suffragium: tabliczka do głosowania) — w wolnych wyborach. [przypis edytorski]

in liberis suffragiis (łac.) — w wolnych wyborach. [przypis edytorski]

in libris amoris (łac.) — w księgach miłości. [przypis edytorski]

in loco delicti — w miejscu przestępstwa. [przypis edytorski]

in loco (łac.) — w miejscu. [przypis edytorski]

in loco parentis (łac.) — na miejscu rodziców, w zastępstwie rodziców. [przypis edytorski]

in luctu (łac.) — w smutku. [przypis edytorski]

In magnis voluisse sat est (lat.) — dans les choses grandes il suffit de vouloir (pour être apprécié). [przypis edytorski]