Przypisy

spław (daw.) — zbieg rzek, spływ. [przypis edytorski]

spłonąć (daw.) — zaczerwienić się. [przypis edytorski]

spłonić się (daw.) — zaczerwienić się, oblać się rumieńcem. [przypis edytorski]

splątanymi głosy (daw.) — dziś: splątanymi głosami. [przypis edytorski]

splendeca (daw., z wł.) — splendor, przepych. [przypis edytorski]

spółczesny (daw.) — współczesny. [przypis edytorski]

spółczucie (daw.) — współczucie. [przypis edytorski]

spółek (daw.) — rzecz wspólna, związek. [przypis edytorski]

spółtowarzysz (daw.) — dziś: towarzysz podróży. [przypis edytorski]

spólnie (daw.) — razem. [przypis edytorski]

spólnik (daw.) — wspólnik. [przypis edytorski]

spokojniem (…) czekał (daw.) — konstrukcja z ruchomą końcówką czasownika; inaczej: spokojnie czekałem. [przypis edytorski]

spokojność (daw.) — dziś: spokój. [przypis edytorski]

społecznie (daw.) — tu: wspólnie. [przypis edytorski]

społecznie (daw.) — wspólnie, razem. [przypis edytorski]

społem (daw.) — razem. [przypis edytorski]

społem (daw.) — wspólnie. [przypis edytorski]

społem (daw.) — wspólnie, razem. [przypis edytorski]

społem (daw.) — wspólnie, razem. [przypis edytorski]

społu (daw.) — społem, razem. [przypis edytorski]

społu używiemy wszego (daw.) — razem wszystkiego użyjemy; wspólnie będziemy ze wszystkiego korzystać. [przypis edytorski]

społy (daw.) — razem. [przypis edytorski]

społy (daw.) — wspólnie. [przypis edytorski]

spominać (daw.) — wspominać. [przypis edytorski]

spomnieć sobie (daw.) — przypomnieć sobie, pomyśleć. [przypis edytorski]

spomnieć sobie (daw.) — przypomnieć sobie. [przypis edytorski]

sporo (daw., gw.) — szybko, niezwłocznie. [przypis edytorski]

sporo (daw.) — łatwo, bez ociągania się. [przypis edytorski]

sporo (daw.) — łatwo. [przypis edytorski]

sportsman (daw.) — sportsmen, człowiek uprawiający sport, sportowiec. [przypis edytorski]

sporzej (daw.) — bez ociągania, ochoczo, szybciej. [przypis edytorski]

sporzej (daw.) — łatwiej. [przypis edytorski]

sporzej (daw.) — szybciej; więcej. [przypis edytorski]

sporzej (daw.) — tu: łatwiej, lepiej. [przypis edytorski]

sporzej (daw.) — więcej, obficiej; tu: lepiej. [przypis edytorski]

sporzyć się (daw.) — mnożyć się; por. sporo. [przypis edytorski]

sposobić (daw., gw.) — przygotowywać, szykować. [przypis edytorski]

sposobić się (daw.) — przygotowywać się, gotować się. [przypis edytorski]

sposobnie (daw.) — stosownie, dogodnie, w odpowiedni sposób. [przypis edytorski]

sposobny (daw.) — odpowiedni, nadający się; uzdolniony w danym kierunku. [przypis edytorski]

spostponować (daw.) — obrazić, zlekceważyć. [przypis edytorski]

spostponować (daw.) — potraktować w sposób nacechowany pogardą. [przypis edytorski]

spotrzebować (daw.) — zużyć. [przypis edytorski]

spotrzebowywać (daw.) — zużywać. [przypis edytorski]

spowiedałem (daw.) — dziś popr.: spowiadałem. [przypis edytorski]

spozierać (daw., gw.) — patrzeć, spoglądać. [przypis edytorski]

spozierać (daw., gw.) — spoglądać. [przypis edytorski]

spozierać (daw.) — patrzeć. [przypis edytorski]

spozierać (daw.) — spoglądać, patrzeć. [przypis edytorski]

spozierać (daw.) — spoglądać. [przypis edytorski]

sprawą (daw.) — w szyku. [przypis edytorski]

sprawa (daw.) — porządek. [przypis edytorski]

sprawa (daw.) — rządy. [przypis edytorski]

sprawa (daw.) — szyk, organizacja. [przypis edytorski]

sprawa (daw.) — szyk, przygotowanie. [przypis edytorski]

sprawa (daw.) — szyk. [przypis edytorski]

sprawa (daw.) — tu: bitwa. [przypis edytorski]

sprawa (daw.) — tu: szyk bojowy. [przypis edytorski]

sprawa (daw.) — zarządzanie. [przypis edytorski]

sprawca (daw.) — ten, kto kieruje a. rządzi czymś. [przypis edytorski]

sprawca (daw.) — ten, kto kieruje a. rządzi czymś. [przypis edytorski]

sprawca (daw.) — tu: zarządca. [przypis edytorski]

sprawca (daw.) — zarządca. [przypis edytorski]

sprawiać (daw.) — organizować. [przypis edytorski]

sprawiać się (daw.) — tu: tłumaczyć się, usprawiedliwiać się. [przypis edytorski]

sprawić (daw.) — przygotować do zarżnięcia. [przypis edytorski]

sprawić (daw.) — przygotować, zorganizować. [przypis edytorski]

sprawić (daw.) — tu: uformować szyk. [przypis edytorski]

sprawić się (daw.) — sformować szyk. [przypis edytorski]

sprawić się (daw.) — spełnić powinności a. obowiązki. [przypis edytorski]

sprawion (daw.) — dziś: sprawiony. [przypis edytorski]

sprawować się (daw.) — bronić się, przedstawiając swoją sprawę. [przypis edytorski]

sprezentować się (daw., z łac. praesentare: pokazywać) — przedstawić się. [przypis edytorski]

sprośnie (daw.) — nieprzyzwoicie. [przypis edytorski]

sprośny (daw.) — nieprzyzwoity. [przypis edytorski]

sprośny (daw.) — okropny, plugawy; nieobyczajny. [przypis edytorski]

sprośny (daw.) — występny; bezwstydny. [przypis edytorski]

sprośny (daw.) — występny, odrażający, potworny, godny potępienia. [przypis edytorski]

sprośny (daw.) — występny, potworny, godny potępienia. [przypis edytorski]

sprosność (daw.) — nieprzyzwoitość; cecha osoby postępującej niezgodnie z powszechnie przyjętymi normami obyczajowymi i moralnymi. [przypis edytorski]

sprosny (daw.) — tu: skażony grzechem, hańbą. [przypis edytorski]

sprosny (daw.) — występny, rozpustny, grubiański. [przypis edytorski]

spruchniały (daw.) — dziś popr.: spróchniały. [przypis edytorski]

sprzęt (daw.) — tu: zbiory; zbożny sprzęt: zbiory zbóż. [przypis edytorski]

sprzęt (daw.) — żniwa; zbór plonów. [przypis edytorski]

sprzęt (daw.) — zbiory plonów. [przypis edytorski]

sprzężaj (daw.) — zwierzęta wykorzystywane jako siła pociągowa. [przypis edytorski]

sprzeczliwy (daw.) — sprzeczny. [przypis edytorski]

sprzecznik (daw.) — ten, który się nie zgadza, który zaprzecza. [przypis edytorski]

sprzeczność (daw.) — skłonność do sprzeczania się; tu: sprzeciw. [przypis edytorski]

spuść mu (daw.) — tu: oszczędź mu cierpień. [przypis edytorski]

spuść się na mnie (daw.) — zostaw to mnie, polegaj na mnie. [przypis edytorski]

spuścić się (daw.) — polegać, oprzeć się (na kimś), zaufać, zwierzyć się (komuś). [przypis edytorski]

spuścić się (daw.) — zaufać, zwierzyć się. [przypis edytorski]

spuścić się (daw.) — zdać się. [przypis edytorski]

spuścić się na kogo (daw.) — oprzeć się na kim, zaufać komu. [przypis edytorski]

spuścić się na kogoś (daw.) — polegać na kimś, liczyć na kogoś. [przypis edytorski]

spuścić się na kogoś (daw.) — zaufać komuś, polegać na kimś. [przypis edytorski]

spuścić się na kogoś (daw.) — zaufać komuś. [przypis edytorski]

spuścić się na kogoś (daw.) — zawierzyć komuś, podporządkować swoje działanie czyjejś opinii. [przypis edytorski]