Julian TuwimCzyhanie na BogaMiłość

MiłośćJak tęcza — — jak tęcza — — półkręgiem wielkim, aureolą, nade mną, szczęście moje jasne, szczęście moje światłe, radość moja głęboka, mądrość moja, ostatnie piętro wieży, szczyt mój słonecznohławy[1]: Miłość.

Jak tęcza — — jak tęcza — — łuk olbrzymi — — spięcie. ModlitwaOczy wzniesione w górę. Ręce splecione modlitewnie. Usta szepcące. Szepcą słowa o Przyjściu, o Zmartwychwstaniu, o Ogniu, o lśniącej rozpalonej Białości. Szepcące słowa męki: niewypowiedzeń, bezedna[2], bezkresu modlitwy.

I pełen jestem duszy twojej.

WiaraWierzę, wierzę, wierzę w Boga. I w ciebie wierzę.

MiłośćJak tęcza — jak tęcza — pręży się siedmiobarwny łuk, archaniołowe cuda: Miłość moja.

Oko, ŚwiatłoDuszę mą światło zalało, duszę mą słodycz zalała. Patrzą na mnie twe oczy, twe oczy jak kwiaty boże, twe oczy tchnące wiosną. I pełen jestem duszy twojej.

Patrzę, patrzę, a potem przymykam oczy, złocą mi się pola nieba, modrość jasna, słodycz mą duszę zalewa, rozpływam się w jasności, w cieple odwiecznym, w tęczy…

I jestem Myślą, bezcielesną żądzą, stopieniem siebie z niebiańską światłością… Szczęście moje! Szczęście moje!

I pełen jestem duszy twojej. Ja — jeden. Ja — jedyny. Cały. Niepodzielny — we wszystkim.

Milczę. Ręce wyciągam. BógBoskość we mnie wstępuje. Czuję ją, czuję, przez oczy moje wchodzi, serce mi Bogiem wypełnia: miłością moją.

W światłości płynę. Wierzę.